The Author Speaks..

If you like RamaniChandran Novels, you will definitely love this story. Just in time, for the Valentines Day!

I am a big fan of RamaniChandran. I like many authors too like Sujatha, Sivasankari, Lakshmi, BalaKumaran, Kalki, Agilan, Rajeshkumar, Anuradha ramanan, .. the list is endless. But slowly I drifted to Ramani Chandiran and now anchored to her. 


And how did this ardent reader become an amateur writer?..  It all started so sudden.. Thanks to my dear husband who seeded the idea in a very unassuming way. :-)

I have around hundreds of  RamaniChandran books. And read her stories 'n' number of times.
When there were no more of her books to read, my husband laughed at my restlessness and teased me saying, "Anyways you say RamaniChandran follows a set template, so why can't you write a story in a way you like and read it yourself ? May be you could publish it in your blog and 'crazy பொண்ணுங்க' like you can also read it! "
And that's how it all started. :-)

(I know, I know..RC fans like us are in no way crazy. If  anything,  we are crazy after our husbands. 
பாவம், அறியாத பையன்.. தெரியாத சொல்லிட்டாரு.... அவரை விட்டுடுங்க.  He is  such a darling. ;-) )

Now here it is.. my 1st novel: இருள்  மறைத்த  நிழல்
I am sure RamaniChandran fans will love it. Please leave your comments. They mean much to me.

I dedicate this novel to My Dear Handsome Husband and all RamaniChandran Fans.

இருள் மறைத்த நிழல் - 1

            அதிகாலை சூரியனின் இளஞ்சூடு அந்த காலை குளிருக்கு இதமாக இருந்தது. மனதை அழுத்தும் பாரம் ஒரு புறம் இருந்தாலும் இயற்கையின் எழிலில் தன் மனதை பிடிவாதமாக திருப்பினாள் மிதுனா. அந்த பிரம்மாண்டமான வீட்டின் கம்பீரமும், அப்பொழுதுதான் பூத்திருந்த செவ்வரளி பூக்களும்,வீட்டின் வாயில்வரை இருபுறமும் சீராக பூத்து குலுங்கும் ரோஜாக்களும், எங்கும் செயற்கை வண்ணம் தோன்றாமல் அற்புதமாய் இருந்த அந்த தோட்டத்தின் ஒட்டுமொத்த நேர்த்தியும் அவளது கலக்கத்தை கொஞ்சம் மறக்கடிக்கத்தான் செய்தன. வீடா அது? மாளிகை என்பது பொருத்தமாக இருக்கும். 

                  அவள் மனதில் பரவி இருந்த இனம் புரியாத நிம்மதி அவளுக்கு வியப்பாக இருந்தது. இதில் உள்ள மனிதர்களும் அவளுக்கு அதே நிம்மதியை தருவார்களா? உள்ளடக்கிய பெருமூச்சும் கொஞ்சம் நம்பிக்கையின்மையுமாய் தான் வாயிலை நோக்கி அடுத்த அடியை வைத்தாள் மிதுனா. இவ்வளவு பெரிய வீட்டின் வாயிலில் ஒரு காவலாளியை கூட காணோமே என்று அவள் எண்ணிக்கொண்டு இருக்கையிலேயே, "என்னம்மா வேண்டும்? நீங்கள் யார்?" என்று கேள்விகளோடு ஒரு வேலையாள் அவளை நோக்கி விரைந்து வந்தான்.

                  எதிர்பாராது கேட்ட குரல் என்றாலும், எதிர்பார்த்திருந்த கேள்வி தான் என்பதால் தடுமாறாமல் அவளால் பதிலுறுக்க முடிந்தது. "இங்கே சுந்தரம் தாத்தா..சாரை பார்க்க வேண்டும். என் பெயர் மிதுனா. சந்தானம் ஐயா பேத்தி என்று சொன்னால் சாருக்கு தெரியும்." 


   சுந்தரம் முன்னாலேயே தகவல் தந்திருப்பார் போலும், வேலையாளின் பாவனை உடனே மாறி ஒரு மரியாதை அவனை தொற்றிக்கொண்டது. "அய்யா சொன்னாருங்கம்மா. ஆனா இன்னிக்கு வருவீங்கன்னு தெரியாது. நீங்க உள்ள போங்க. முன்னறைக்கு வலது பக்க அறையில் தான் பெரியவர் இப்போது இருப்பார். " என்று சொல்லி வழியும் காண்பித்துவிட்டு தோட்டத்திற்கு தண்ணீர் விட்ட குழாயை சுற்றி வைக்க சென்றுவிட்டான். 

                ஹ்ம்ம்.. வழி காண்பித்ததோடு அவன் வேலை முடிந்து விட்டது. இனி உள்ளே சென்று என்ன சொல்ல போகிறாள்? 'என் தாத்தா காசிக்கு செல்லவேண்டி இருப்பதால்..எனக்கு வேறு போக்கிடம் இல்லாததால், நீங்கள் என் தாத்தாவிற்கு உயிர் சிநேகிதர் என்பதால், கொஞ்ச நாள் .. என் தாத்தா வரும் வரை, உங்கள் பாதுகாப்பில் இருக்க அனுமதி கொடுங்கள் ' என்றா? எவ்வளவு சங்கடமாக இருக்கிறது? இந்த தாத்தாவிற்கு ஏன் இதெல்லாம் புரியமாட்டேன் என்கிறது? 

                  ஆனால், இத்தனை வருடங்களாக தாய்க்கு தாயாக, தந்தைக்கு தந்தையாக ஒரு குறையும் இன்றி அருமையாக வளர்த்து, தன் கடைசி ஆசை வாழ்நாளில் ஒரு முறை காசிக்கு சென்று வருவது ஒன்று தான் என்று அவர் கூறியபோது அவளே தான் இந்த யோசனையை அவருக்கு சொன்னாள். குறிப்பாக இந்த சுந்தரம் தாத்தா வீட்டில் விடுங்கள் என்று கூறவில்லை என்றாலும், ஒரு நல்ல லேடீஸ் ஹாஸ்டலில் பாதுகாப்பாக இருப்பேன் தாத்தா என்று கூறியது அவள்தான். அவர் தான் ஒரு வாரம் கழித்து இந்த சுந்தரம் தாத்தாவை பற்றி அவளுக்கு சொல்லி அவளையும் சம்மதிக்க வைத்து இங்கே அனுப்பியும் வைத்தார். ஏதோவொரு லேடீஸ் ஹாஸ்டலில் அவளை விட அவருக்கு உடன்பாடில்லை. 

                     சுந்தரம் அவரின் நெருங்கிய நண்பர். பால்ய சிநேகிதம். ஒரே குடும்பம் போல அந்நியோன்யமாம். பிறகு காலப்போக்கில் தத்தம் குடும்பம் என்று விதி அவர்களை பிரித்தது. அதே விதி பல வருடங்களுக்கு பிறகு மீண்டும் தற்செயலாய் சந்திக்கவும் வைத்தது. பிரிந்த நட்பு அதே சுருதியில் தொடங்கிய காலகட்டத்தில் தான் சந்தானத்தின் இந்த காசி பயணமும், அதன் விளைவாக மிதுனாவின் இந்த 'சுந்தரவன' பயணமும்.

                 முகம்கூட பார்த்தறியாத அந்த சுந்தரம் தாத்தா..அய்யா என்று சொல்ல வேண்டுமோ..அவர் அவளை எப்படி எதிர்கொள்வார்? அவர் அவளை நன்றாகவே நடத்தினாலும், அவரது குடும்பத்தாருக்கு அவள் வரவு நல்வரவாகுமா? காவலாளியின் பாவனையில் இருந்த வரவேற்புத் தன்மை சற்று தெம்பளித்தது. அவள் மேலும் குழம்பி தயங்குமுன், அந்த காவலாளி சொன்ன முன்னறையையே அடைந்துவிட்டாள். மேற்கொண்டு தானே வலபக்க அறை நோக்கி செல்வதா அல்லது குரல் கொடுப்பதா என்று அவள் தன்னுள் தர்க்கம் செய்தவாறே சில அடி எடுத்து வைத்து, பாதி சாத்தியிருந்த அந்த அறை கதவில் கை வைக்க, "வேறு ஏதாவது பேசுங்கள், தாத்தா!" என்று கணீரென்ற ஆண் குரல் ஒன்று அவளை தடுத்து நிறுத்தியது.
ramanichandran ramani chandran rc tamil novel story 

இருள் மறைத்த நிழல் - 2

 அறை வாயிலில் நிழலாடியதை கண்டு தலை திருப்பிய அந்த வளமான குரலுக்கு சொந்தக்காரன், கடுகடுத்த முகத்தோடு நிதானமாக எழுந்து அவளருகே வந்தான். வந்த அந்த இளைஞன் அதே கோபத்தோடே கேட்டான், "யார் நீ? கதவை தட்டி அனுமதி கேட்கும் 'basic manners' கூட தெரியாதா?"

                  அவளுக்கு அவமானமாக இருந்தது. இந்த அறையாக இருக்குமோ என்ற எண்ணத்தில் கதவின் மேல் கையை வைத்து விட்டாள் தான். ஆனால் பாதி சாத்தியிருந்த கதவு அப்படி எளிதாய் திறந்து கொள்ள..உள்ளே இவன் யாருடனோ பேசிக்கொண்டிருப்பான்  என்று அவளுக்கு எப்படி தெரியும்? அதற்கு இவ்வளவு கடுமையா? வீட்டிற்கு வந்த விருந்தாளியிடம்? அவள் என்ன வேண்டுமென்றா  ஒட்டு கேட்டாள்? அல்லது, அப்படி தான் இவர்கள் ரகசியம் பேசினார்களா? ஊருக்கே கேட்கும்படி உரக்க பேசிவிட்டு தன மேல் பாய்ந்தால் எப்படி? அப்படியே சிதம்பர ரகசியம் பேச வேண்டுமென்றால் கதவை தாளிட்டுக்கொண்டு பேச வேண்டியதுதானே? அவளுள்ளும் கோபம் குமுறிக்கொண்டு வர அவனுக்கு சரியாய் பதில் தர வாயெடுக்கையில், அவன் மேலும் கடுகென பொரிந்தான்.

           "Hello?! கேட்டது புரியவில்லையா? தமிழ் தானே?" எரிச்சலும், கிண்டலுமாய் அவன் வினவ, வேகமாய் கைப்பையில் கிடந்த அந்த கடிதத்தை எடுத்தாள் மிதுனா. கணநேரத்தில் முடிவெடுத்து அதுவரை அசைவின்றி அவளை ஒரு சுளித்த பார்வையுடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்த அவனை தவிர்த்து, அவன் 'வேறு ஏதாவது பேச சொன்ன' அந்த தாத்தாவிடம் சென்று நீட்டினாள். அவர்தான் அவள் தேடி வந்த சுந்தரம் தாத்தாவாக இருக்க வேண்டும். இந்த கடுவன் பூனையிடம் அவளுக்கென்ன பேச்சு?!

          கடிதத்தை மேலெழுந்தவாரியாக படித்துவிட்டு, "வாம்மா, உன்னை ரொம்பவும் எதிர்பார்த்திருந்தேன். பயணத்தில் களைத்திருப்பாய். குளித்து முடித்து, ஏதாவது சாப்பிட்டுவிட்டு  வாம்மா. ஆற அமர பேசலாம்.", என்று பாசமாய் கூறினார்.

"தாத்தா, நான்.." என அவள் ஏதோ கூற வந்ததை தடுத்து, "எல்லாம், அப்புறம் பேசிக்கொள்ளலாம்..இதை உன் வீடாய் நினைத்துக்கொள் அம்மா" என்றார்.

அவரது உபசரிப்பு உள்ளத்தை தொட, சரி என தலை ஆட்டியவள், அவனை ஒரு வெற்றி பார்வை  பார்த்தாள்.

      என்னை கதவை தட்டி விட்டு வரச்சொன்னாயே, இப்போது பார், உன் தாத்தா எனக்கு கொடுத்த உரிமையை என்று அவனுக்கு பதிலடியாகத்தான் அவள் அவனை நோக்கினாள். அவளிடம் கடுமையாக பேசியதற்கு ஒரு வருத்தத்தையோ அல்லது குறைந்த பட்சமாக, அதீத கோபத்தையோ அவனிடம்  எதிர்ப்பார்த்தவளுக்கு மிஞ்சியது ஏமாற்றமே.ஒரு கூரிய பார்வையை மட்டுமே அவள்பால் செலுத்தியவன், மேற்கொண்டு பேச விருப்பமோ, தெம்போ இல்லாதவர் போல முகம் சோர ஒரு பெருமூச்சு விட்ட தன் தாத்தாவை யோசனையோடு பார்த்தான்.

                  அவன் பார்வையை கவனித்த பெரியவர், "முத்துவிடம் சொல்லியிருந்தேன்..இவளுக்கு ஒரு அறையை ஒழித்து வைக்க..அவனிடம்..போகும் போது அவனிடம் சொல்லி விடப்பா.." என்று கோர்வையாக பேச முடியாது களைத்து போய் கண்களை  மூடிக்கொண்டார்.

             அவரை தொந்தரவு செய்ய விரும்பாமல், ஒரு கையசைவில் 'வா' என்று சைகை செய்த அவன், பின்னோடு அவள் வருகிறாளா, இல்லையா என்று கூட சட்டை செய்யாது அறையை விட்டு வெளியேறினான். அவனது துரித நடைக்கு  ஈடு கொடுக்க அவள் கிட்டத்தட்ட ஓட வேண்டியிருந்தது.

          மகா அலட்சியம் தான்! 'வா'  என்று வாய் திறந்து அழைத்தால், தன் உயரத்தில் ஒரு இன்ச் குறைந்து விடுவானாக்கும். மனதுள் குமுறியவாரே அவனை வேக வேகமாக  பின்தொடர்ந்தவள் அவன் சட்டென வெளி வாயிலில் நிற்க, அவன் முதுகின் மீது கிட்டத்தட்ட மோதியே விட்டாள்.

            "Sorry Sir, Sorry..." என அவள் திணற மறுபடியும் அவன் முகத்தில் அதே ஏளனம். வேண்டுமென்றே அவனை இடித்ததாக நினைக்கிறானா? இருக்கும். எடுத்த எடுப்பிலேயே ஒட்டு கேட்டதாக நினைத்தவன் தானே! மனம் சோர்ந்தது மிதுனாவுக்கு. பேசாமல் ஏதாவது ஒரு விடுதியில் கௌரவமாக தங்கி இருக்கலாம்.

  

           அவன் வந்ததை கவனித்த ஒரு வேலையாள் கையில் இருப்பதை அப்படியே கீழே போட்டுவிட்டு அவர்களை நோக்கி விரைந்து வந்தான்.முகத்தின் கடுமை மறைய, சாதாரண குரலில், "முத்து. இந்த அம்மாவிற்கு கீழே ஏதேனும் ஒரு அறையை ஒழித்து கொடு" என்றவன், அந்த முத்து ஏதோ கேள்வி கேட்க போவதை யூகித்து, "எனக்கு நேரமாகி விட்டது, எதுவானாலும் தாத்தா எழுந்தபின் அவரிடமே கேட்டுக்கொள்" என்று பொறுமையின்றி கைகடிகாரத்தை பார்த்தான்.

           ஒரு அவசரத்தோடே அவள் பக்கம் திரும்பி, " ஏதும் தேவை என்றால் முத்துவை கேள். பெரும்பாலும் தோட்டத்திலோ வெளி வெரண்டாவிலோ தான் இருப்பான்" என்றவன், அதே அவசரதோடே தன் கார் garage-ஐ நோக்கி விரைந்தான். எடுத்த எடுப்பிலேயே ஏக வசனமா என்றிருந்தது அவளுக்கு.

இருள் மறைத்த நிழல் - 3

              முத்துவுக்கு என்ன குழப்பமோ தெரியவில்லை..தன் சின்ன முதலாளி சென்ற திசையையே சில வினாடிகள் பார்த்தவன்,  "சரி தான்.. பெரியவர் எழ இன்னும் நேரமிருக்கு..எப்படியும் பெரிய அய்யா சொன்னபடி தானே..சின்ன அய்யாவும் அதானே சொன்னார்.." என்று தனக்குத்தானே பேசிக்கொண்டது அவளுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. ஏதோ முடிவுக்கு வந்த முத்து, "வாங்கம்மா" என்று அவளை மீண்டும் வீட்டினுள் மாடி நோக்கி அழைத்துச  சென்றான். ஆனால்..அவனுடைய 'சின்ன அய்யா' கீழே ஒரு அறை என்று தானே சொன்னான்?! மனம் தன் பாட்டில் குழம்பினாலும், கேள்வி ஏதும் கேட்காமல், மாடியில் அவன் காட்டிய அறைக்குள் சென்றாள். கையில் இருந்த பெட்டியை தரையிலும் , தோளில் கிடந்த தன் கைப்பையை அருகிருந்த ஒரு மேஜையிலும் வைத்துவிட்டு, "ரொம்ப thanks, முத்து" என்றாள்.

               முகமலர்ந்த முத்து, "இருக்கட்டும்மா, எதுவும் தேவை என்றால் ஒரு குரல் கொடுங்க, ஓடி வந்துடுவேன்" என்று பவ்யமாய் கூறி கீழே இறங்கி சென்றுவிட்டான். கதவை சற்று தள்ளியவுடன் அதுவே மூடிக்கொண்டது. auto-lock போல! AC பொருத்தப்பட்ட அந்த அறையை நோட்டம்விட்டவள் ஒரு விருந்தாளியாக வந்த தனக்கு இவ்வளவு வசதியான அறையை ஒதுக்கியிருக்கிறார்களே என்று அதிசயித்துப்போனாள். சகல வசதிகளையும் உள்ளடக்கிய ஒரு உயர் தர நட்சத்திர ஹோட்டல் அறை போன்று இருந்தது. சமையலறை  ஒன்று தான் இல்லை. ஆனால் ஒரு குட்டி microwave-ம், mini fridge-ம் அந்த குறையை ஈடுகட்டின. ம்.. பணம் இருந்தால் எதுவும் செய்யலாம் தான்! ஊரில் தாத்தாவுடன் வசித்த அந்த சின்ன வீடு நினைவில் வந்தது. தலையை சிலுப்பினாள் மிதுனா. அன்பு ஒன்றே பிரதானமாக தாத்தாவோடு வசித்த, இனியும் வசிக்கப்போகும் இனிய இல்லம் அது ... அதை போய் இந்த தங்க கூண்டோடு ஒப்பிட்ட தன் மடமையை என்ன சொல்ல?!

                 வாழ்ந்து கெட்டவர் அவள் தாத்தா சந்தானம். தொழிலில் நொடித்துப்போனாலும், வயது பெண்ணான பேத்தியோடு கௌரவமாக வாழ தேவையான அளவிற்கு பணம் கையில் மிஞ்சியது. பணம் மட்டும் தான். மற்றபடி நிம்மதியையும், கௌரவத்தையும் கெடுக்கத்தான் இறந்து போன மகனின் இரண்டாம் தாரத்தின் வழியில் ஒரு முப்பது வயது மலை மாடு வந்து தொலைத்ததே! மிதுனாவை கட்ட வந்த முறை மாமன் என்று சொல்லிக்கொண்டு வேறு!

              அந்த குடிகார வரதனுக்கு பயந்துதான் தாத்தா அவள் விடுதியில் தங்க மறுத்திருப்பார் என்று மிதுனாவுக்கு தோன்றியது. ஆனால் அவ்வளவு அவள் பாதுகாப்பிற்காக பார்ப்பவர், அவளை யார் பாதுகாப்பிலாவது இப்படி விட்டுவிட்டு, காசி யாத்திரை செல்ல துடித்ததுதான் அவளுக்கு புரியவில்லை.

         ச்சு..பாவம் தாத்தா. தனக்கென இதுவரை ஒன்றும் செய்து கொண்டதில்லை. இந்த காசி பயணம் தவிர. இளவயதிலேயே மனைவியை இழந்த பின் தன் ஒரே மகனுக்காக மறுமணம் செய்து கொள்ளாதவர். தாய்க்கு தாயாய் , தந்தைக்கு தந்தையாய் அவர் வளர்த்த  அதே மகன், தன் முப்பதாவது வயதில் , அவனது மனைவி மறைந்த அடுத்த வருடமே வேறு பெண்ணை பிடிவாதமாய் மணந்து வந்து காலில் விழுந்ததும், மனம் நொந்து, பேத்தியின் நல்வாழ்விற்காக தள்ளாத வயதில் மீண்டும் ஒரு முறை மிதுனாவுக்காக தாயாய் தந்தையாய் தன்னையே அர்ப்பணித்தவர். அவரது சொந்த ஆசையாய்..ஒரே ஆசையாய் அவர் அவளிடம் வாய்விட்டு சொன்னது இந்த காசி யாத்திரை ஒன்றுதான்.

                      அதற்கும் தான் எவ்வளவு முன்னேற்பாடு! தன் பால்ய  சிநேகிதரான இந்த சுந்தரம் தாத்தாவிடம் பேசி, பேத்தி தங்கிக்கொள்ள பாதுகாப்பு செய்து, கூடவே படித்த படிப்பிற்கும் ஒரு வேலைக்கு ஏற்பாடு செய்து தர சொல்லி..வேலை..அடடா..அதுபற்றிக்கூட கீழே சுந்தரம் தாத்தாவிடம் பேச வேண்டுமே..பரபரத்தது அவளுக்கு. உடை விஷயத்தில், இன்ன பிற விஷயங்களில் ரொம்பவும் கட்டுப்பாடு விதித்த தாத்தா, அவள் வேலைக்கு போக விரும்பியதை மட்டும் தட்டிப்பேசியதே இல்லை! சுய சம்பாத்தியம் வெகு அவசியம் என்று நினைத்தாரோ?! இதே சுந்தரம் தாத்தாவிடம் சொல்லி இருப்பதாகவும், அவர்களது கம்பெனியிலோ அல்லது அவர்களுக்கு தெரிந்த இடத்திலோ சுந்தரமே அவளுக்கு ஒரு வேலைக்கு ஏற்பாடு செய்வார் என்றும் சந்தானம் சொல்லியிருந்தார். இன்றே எப்படியாவது சுந்தரம் தாத்தாவிடம் வேலை பற்றி பேச வேண்டும்..அப்படியே..முடிந்தால் paying guest-ஆக தங்கி கொள்ள விருப்பம் என்றும் சொல்லிவிட வேண்டும் என்று மனதுக்குள் குறித்துக்கொண்டாள்.

                  தாத்தா வரும்வரை இங்கே தங்கி வேலைக்கும் போய் வர வேண்டியது..அவர் வந்தவுடன், அலுவலகத்திற்கு அருகாக சக்திக்கு தகுந்த அளவில் ஒரு வீடு பார்த்துக்கொண்டு அவரோடு மரியாதையாக இங்கிருந்து நகர்ந்து விடவேண்டும் என்று முடிவு செய்த பின்தான் மனம் லேசானது. ஏனோ அந்த 'சின்ன அய்யா'வின் - சின்ன அய்யாவா? சிடுசிடு அய்யா என்றால் பொருத்தமாக இருக்கும் - அந்த அவனின் புண்ணியத்தால் வந்த ஒரு மணி நேரத்திலேயே தன்னை 'அழையா விருந்தாளியாக' உணரத்  தொடங்கியிருந்தாள் மிதுனா.

              " சுந்தரமும் அவன் பேரனும் தான் அம்மா அந்த வீட்டில் " என்று தன் தாத்தா சொன்னாரே..அப்போதெல்லாம்.. அது ஒரு பொருட்டாக அவளுக்குப  படவில்லை. இப்போதோ, அந்த பேரனின் ஏளன பார்வையும், கடுமையும் நெஞ்சில் நெருட..இவனோடு ஒரே வீட்டிலா என்றிருந்தது. அதே வீட்டிலேயே அவனும் இருந்தாலும், எது வேண்டும் என்றாலும் அந்த முத்துவை வரந்தாவிலோ தோட்டத்திலோ தேடி சென்று கேள் என்று அவன் சொன்னது, 'இனி என்னை தொந்தரவு செய்யாதே' என்று சொல்லாமல் சொல்லியதாக அவளுக்கு உறுத்தியது. சரியான முசுடு! பெரிய மன்மதன் என்று நினைப்பு! வாய் முனுமுனுக்கையிலே மனம் 'மன்மதனே தான்' என்று இடைசெருகியது!

              மன்மதனோ அன்றி வெறும் மனிதனோ! ஓரிரு மாதங்களில் ஜாகையை மாற்றிக்கொண்டு நடையைக் கட்ட போகிறாள். அதுவரை இவன் கண்ணில் படாமல் ஒதுங்கி கொள்ள வேண்டும்.அவ்வளவே! அவன் தாத்தா நல்ல மாதிரியாகத்தான் தெரிகிறார். உடல் ஒத்துழைத்திருந்தால் இன்னும் கூட நன்றாக அப்போதே பேசியிருப்பார். அவரது களைத்த தோற்றம் நினைவில் வந்தது. பாவம் பெரியவர். அவருக்கு போய் இப்படி ஒரு முசுட்டு பேரன்! அவரிடம் கூட சிரிப்பானோ என்னவோ?! அவள் உள்ளே நுழைகையில் கூட 'வேறு பேச' சொல்லி சலிப்பாகதானே சொன்னான்!

          எண்ணம் அவனையே சுற்றி சுற்றி வர, சே! முதலில் சுந்தரம் தாத்தா கூறியது போல ஒரு குளியலாவது போட்டால் தான் புத்தி உருப்படியாக யோசிக்கும் என்று மிதுனாவுக்கு தோன்றியது. ஆனால் அந்த attached bathroom-ல் குளிக்கும் போதும், 'அப்படி அவனுக்கு சலிப்பூட்டுமாறு என்னத்தைதான் இந்த தாத்தா பேசியிருப்பார் ?!' என்று அவள் குரங்கு மனம் அவனிலேயே நின்று குறுகுறுத்தது.

இருள் மறைத்த நிழல் - 4

             பல பல எண்ணங்கள்..கை தன் பாட்டில் சோப்பு போட அலுப்பு தீர குளித்து முடித்தாள் மிதுனா. கையோடு பாத்ரூமிற்கு கொண்டுசென்றிருந்த சுடிதாரை அணிய முற்படுகையில் தான் இந்த வீட்டில் சுடிதார் அனுமதிக்கப்பட்ட உடை தானா? என்று ஒரு சிறு சஞ்சலம் ஏற்பட்டது. இந்த காலத்தில் சுடிதார் தேசிய உடையே ஆகிவிட்டது தான். ஆனால் அவள் தாத்தாவிற்கு என்னவோ அதில் அவ்வளவு பிடித்தம் இல்லை. பேத்திக்காக, கொஞ்சம் விட்டுக்கொடுத்தவர், சேலையின் மகத்துவம் பற்றி அவ்வப்போது சொல்லி,  மறைமுகமாய் சுடிதாரை - சுடிதார் என்று இல்லை - சேலை அல்லாத எல்லா உடைகளையும் சாடுவார். அதனால் பெரும்பாலும் வெளியே செல்கையில் அவள் சேலை தான் உடுத்துவது.

              இந்த சுந்தரம் தாத்தாவும், தன் பாட்டனை போன்றே சேலையே உன்னதம் என்று நினைப்பவராக இருந்து விட்டால்? வரும் போது சேலையில் தான் வந்திருந்தாள். வந்தவுடன் வேலைபற்றி வேறு பேச வேண்டுமே..சேலையில் கொஞ்சம் பெரிய பெண்ணாய் பொறுப்பாய் தெரிவோமே என்று ஒரு எண்ணம். இப்போது ஏதோ நினைப்பில்  சுடிதார் அணிந்து..கீழே இருந்த பெரியவர் மனம் கோணாமல் நடந்துகொள்ள வேண்டும். ஏற்கெனவே அவர் பேரனிடம் நல்ல சுமுகம் இல்லை.. வேண்டாம்..சேலையே கட்டிக்கொள்வோம் என மிதுனா தீர்மானித்தாள்.

              கையில் இருந்த சுடிதாரை  அணியாமல், துவட்டிய டவலையே உடலுக்கு குறுக்காக சுற்றிக்கொண்டு பாத்ரூமிலிருந்து வெளியே வந்தவள், கட்டில் மேல் திறந்திருந்த தன் suitcase-ல் மேலாக கிடந்த ஒரு சேலையையும், அதற்குண்டான பாவாடை, சட்டையையும் எடுத்து அணிய முற்பட்டாள். சேலைக்கு முன் கொசுவம் வைத்துக்கொண்டிருந்த போது, சற்றும் எதிர்பாராதவிதமாக கதவு திறந்துக்கொண்டது. ஒரு சின்ன அலறலுடன் கொசுவத்தை தவறவிட்டு பின் தரையில் கிடந்த முந்தானையை கொத்தாக அள்ளி அவசரமாய் தன் மேல் போட்டுக்கொண்டவள், அங்கே அதே திடுக்கிடலுடன் அவன் - அவளிடம் அப்படி சிடுசிடுத்தவன் நிற்பதை கண்டதும், அவனுக்கு முதுகு காட்டி திரும்பிக்கொண்டு, "என்ன? என்ன வேண்டும்?" என்று  தன் முறையாய் குரலின் நடுக்கத்தை மறைத்துக்கொண்டு சிடுசிடுத்தாள்.

                    அவளை அந்த கோலத்தில் கண்டதும் சற்று தடுமாறிய அவனும்  கணநேரத்தில் தன்னை சமாளித்துக்கொண்டான். பார்வையில் தென்பட்ட பிரமிப்பை  மறைத்துக்கொண்டு,  "சே!" என்று அவளுக்கு எதிர் புறமாக திரும்பி தலையை கோதிக்கொண்டே,

"கதவைத் தட்ட தான் தெரியாது! உடை மாற்றும்போது, கதவைத்  தாளிட வேண்டும் என்று கூடவா தெரியாது?!"  என அவளையே குற்றம் சாட்டினான்!

                  அவனது இந்த அநியாய குற்றச்சாட்டில் அதிர்ந்து போனாள் மிதுனா. Auto lock கதவு என்று நினைத்தாளே?! அவனுக்கு எதிர்புறம் திரும்பிகொண்டே, முந்தானையை சரியாக தன் மேல் சரித்துக்கொண்டவள், அவனுக்கு இணையான கோபத்துடன், "நீங்கள் தான் எல்லா 'basic manners'-ம் தெரிந்தவர் ஆயிற்றே! கதவை தட்டி விட்டு வருவதற்கென்ன?!" என்று பதிலடி கொடுக்க முனைகையில், அவனோ அதற்குள், "முத்து முட்டாள்!" என்றபடியே இரண்டிரண்டு  படிகளாய் தாவி கீழிறங்கிவிட்டிருந்தான். சாத்திய கதவைத்  தட்டாமல் இவன் அநாகரீகமாய் திறந்ததற்கு முத்து எப்படி முட்டாளாவான்? யார் மீதாவது வீண் பழி போடுவதே இவன் வழக்கமா?!

               அவன்  தயவில்   அவன் வீட்டில் வாழ வேண்டிய தன் நிலை மீது கோபம் மிக, வேகமாக கதவை சாத்தினாள் மிதுனா. எல்லா கூத்திற்கும் காரணமான கதவு சரியாக lock-ஆகாததை அப்போதுதான் கவனித்தாள். "சே!" இதைக் கூட கவனிக்காமல் புது இடத்தில் சாவகாசமாக உடை மாற்றிக்கொண்டு..அவன் கோபத்திலும் ஒரு நியாயம்  இருப்பது இந்த நேரத்தில் புரிவது அநியாயமாகப்பட்டது அவளுக்கு. நல்லவேளை சற்று தாமதமாக வந்தான். ஒரு ஓரிரு நிமிடங்கள் முன்னதாக வந்திருந்தான் என்றால்...சீசீ..அவன் முகத்தை எப்படி  பார்ப்பாள் அவள்!

          அவனைக்  காண விருப்பமில்லாமல், ஜன்னலையும் சாத்த முற்படுகையில், கீழே முத்துவும் அவனும் பேசுவது கேட்டது. "பெரியய்யா தானுங்க மேல ஏற்பாடு செய்ய சொன்னாரு. நீங்க கூட அவர கேட்டு செய்ய சொன்னீங்களே..அதான் சின்னய்யா.." என்று பவ்யமாக விளக்கம் கூறிக்கொண்டு இருந்தான்.

        ஓ அது தான் முத்துவின் குழப்பத்திற்கு காரணமோ?! இந்த சின்ன எஜமான் கீழறை என்று சொல்ல, பெரிய எஜமான் ஏற்கெனவே மேலறை என்று சொல்லிருப்பார். இந்த அறையில் அவள் இருப்பது தெரியாமல் இந்த கடுவன் பூனையும் கதவை டக்-கென திறந்துவிட்டான் போலும்.. இந்த லட்சணத்தில் தான் வேறு "என்னைச் சொன்னீர்களே, நீங்களாவது கதவைத் தட்டிவிட்டு வந்திருக்கலாமே? " என்று தர்க்கம் செய்யத்  துணிந்தாளே! நல்லவேளை அதற்குள் அவன் அங்கிருந்து முத்துவைத்  தேடி அகன்றுவிட, மேலும் மூக்குடையாமல்  தப்பித்தாள்!

            இந்த கலாட்டா எல்லாம் ஓயட்டும் என்று ஒரு அரை மணி நேரம் காத்திருந்தாள் மிதுனா. பசி வயிற்றைக் கிள்ளியது. கீழே அவனிருப்பானோ என்றும் கூச்சமாக இருந்தது. கணநேரமானாலும் அவன் பார்வையில் தென்பட்ட மாறுதலை அவள் கவனித்துவிட்டிருந்தாளே!

             கீழே எதுவும் பேச்சுக் குரல் கேட்கவில்லை என்று உறுதிபடுத்திக்கொண்ட பின் மெல்ல தாத்தாவின் அறைக்கு சென்றாள்.    

இருள் மறைத்த நிழல் - 5

      கீழ்த்தளம் ஆள் அரவமின்றி இருந்தது. நல்லவேளை தாத்தா தன் குட்டி தூக்கத்தை முடித்துவிட்டிருந்தார். அறை வாயிலில் அவள் தயங்கி நிற்பதை பார்த்தவர் முகம் மலர, "வாம்மா, குளித்தாயிற்றா? அறை வசதியாக இருக்கிறதா?" என்று அக்கறையாக விசாரித்தார்.

               "ஆயிற்று தாத்தா. அறையும் வசதியாக..மிக வசதியாக இருக்கிறது" என்று தானும் முகமலர்ந்து உரைத்தாள் மிதுனா.

"ரொம்ப சந்தோஷம், அம்மா. விஜி முன்பு உபயோகப்படுத்தியது. அடுத்த அறையை விரிவுபடுத்தி அதற்கு மாறியபின் இந்த அறை உபயோகத்தில் இல்லை. விஜியுடையது என்பதால் சகல வசதிகளும் இருக்கும். அதனால் தான் அந்த அறையையே உனக்கு ஒதுக்கி தர சொல்லிருந்தேன்" என்றார்.

               வாய்க்கு வாய் 'விஜி', 'விஜி' என்கிறாரே.. யாராய் இருக்கும்? இவருக்கு ஒரே ஒரு பேரன் மட்டும் தான் என்று தாத்தா கூட சொன்னாரே..ஒரு வேலை ஆண் வாரிசு வகையில் இவன் ஒருவன் மட்டும் என்றிருப்பாரோ.. பார்த்தால் பேத்தியும் இருக்கிறாள் போல! திருமணமாகி இருக்குமோ? தன் தாத்தாவிடம் இந்த விஷயமாவது உருப்படியாக கேட்டு வந்திருக்கலாம் என்று காலம் கடந்து தோன்றியது மிதுனாவுக்கு.

               "உன் தாத்தாவும் இங்கிருந்தால் நன்றாக இருக்கும் அம்மா" நீண்ட பெருமூச்சுவிட்டார் பெரியவர். அவள் தாத்தா அவளோடு இருந்திருந்தால் அவள் எதற்கு இங்கே வர போகிறாளாம் என்று மிதுனா நினைத்தாலும் அதை சொல்லாமல் விடுத்தாள்.

             "என்..எங்களால் உங்களுக்கு தொந்தரவு...தாத்தா" அவள் முடிக்குமுன், "இல்லம்மா..இல்லை..நீ வந்திருப்பது எனக்கு ஒருவகை ஆறுதல் தாயே..தனிமையோடு போராடித் தவிக்கும் கிழவன் நான். சந்தானத்திடம் எவ்வளவோ எடுத்து சொல்லித்தான் உன்னை இங்கே அனுப்பி வைக்க சம்மதித்தான். உன் வருகை நான் விரும்பி கேட்ட வேண்டுகோள் தானம்மா. தொந்தரவே அல்ல " என்று  உணர்ச்சி பொங்க கூறி அவளைத்  திகைக்க வைத்தார் பெரியவர்.

             தாத்தா இதையெல்லாம் சொல்லவேயில்லையே.. விடுதிப் பேச்செடுத்ததுமே அவள் வாயை அடைத்தவர், அடுத்த நாள் திடுமென, "சுந்தரம் என் உயிர் நண்பன். உன்னை தன் சொந்த பேத்தி போல பார்த்துக் கொள்வான்" என்று மட்டும்தான் இரத்தின சுருக்கமாகக் கூறினார். அதுசரி! கடந்த ஆறேழு மாதங்களாகவே தாத்தா பேசுவது வெகுவாக குறைந்து போயிற்றே! எப்போதும் ஒரு கவலை..என்னவென்று வாய் விட்டு சொன்னால்தானே?! 'என்ன தாத்தா' என்று தன்னை மீறி எப்போதாவது கேட்டால்.. ஆதரவாய் அவள் தலையை வருடுவார். கம்மிய குரலில் சில சமயம் 'உனக்கு ஒரு வழி செய்யாமல்.. செய்ய வேண்டும்.." என்று கோர்வையின்றி தடுமாறுவார். அவர் அப்படித்  துன்புறுவதை காண, கேட்க சகியாமல் அவளும் மேற்கொண்டு எதுவும் துருவ மாட்டாள். தாத்தாவைப்  பார்க்க வேண்டும் போல ஏக்கமாக இருந்தது அவளுக்கு.

        அதைக் கண்டு கொண்ட பெரியவரும், பேச்சை திசை திருப்ப எண்ணி, "சரி வாம்மா,  பேசிக்கொண்டே சாப்பிடலாம்" என்று கூறி அவள் தொடர்வாள் என்ற நம்பிக்கையோடு அவர் பாட்டில் டைனிங் டேபிளுக்கு சென்று அமர்ந்தார். அவரது கடுவன் பூனை பேரனும்  வருவானோ?! அவன் வராவிட்டால் பரவாயில்லை என்றிருந்தது அவளுக்கு. அந்த 'விஜி'யும் வருவாளா? யாரையும் கண்ணில் காணோமே..பேரன் தான் சிடுமூஞ்சி..அந்த பேத்தியாவது அவள் வயதை ஒத்தவளாய் இருந்து, அவளோடு சிநேகம் பாராட்டினால் நன்றாக இருக்குமே. அந்த விஜியை  பற்றித்  தெரிந்துகொள்ளும் ஆர்வம் மேலிட, சுற்றி வளைத்து, "வந்து.. இருக்கட்டும் தாத்தா..வி..விஜியும் வநதுவிடட்டுமே..விஜியோடே சேர்ந்தே சாப்பிடலாம்.." இழுத்தாள்.

           அந்த விஜி இன்னும் இந்த வீட்டில் தான் இருக்கிறாளா..என்று மறைமுகமாக அறிந்துகொள்ளும் முயற்சியாம்! தன் சாமர்த்தியத்தை மனதுக்குள் மெச்சியவள் அழுத்தமான காலடி ஓசை கேட்கவும் பேச்சை நிறுத்தி மாடிப்படிகளை ஏறிட்டாள். ஒற்றை புருவத்தை மேலே ஏற்றி அவளை ஏளனமாய் பார்த்தபடி, மடிப்பு கலையாத சட்டையின் கைகளை முழங்கைவரை மடித்துவிட்டவாறு படிகளில் கம்பீரமாக இறங்கி டைனிங் டேபிளை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தான் அவன் - அந்த பேரன்!

   "இப்போது என்ன தவறாக சொல்லிவிட்டேனாம்?! வீட்டு மனிதர்கள் வந்தபின் எல்லாருமாக சாப்பிடலாம் என்று சொன்னதில் என்ன பெரிய தவறை கண்டுபிடித்துவிட்டானாம்?! அவனது trademark ஏளனப் பார்வைக்கு பதிலடியாய்  அவள் இதழ்களில்  தோன்றிய இகழ்ச்சி, தாத்தா அவனைக்  காட்டி, "இதோ விஜியே வந்தாச்சே! " என்றதும் தோன்றிய வேகத்திலேயே மறைந்தது!

    கடவுளே! இவன் பெயர்தான் விஜியா?! முன்பின் தெரியாதவன்..அதுவும் சில மணிகளுக்கு முன் நடந்த அந்த சேலை சம்பவத்திற்குப்பின் .. எதுவுமே நிகழாதது போல..உரிமையோடு அவன் பேரை வேறு சுருக்கி..விஜி வரட்டும்..விஜியோடு சாப்பிடலாம்..என்று வெட்கமில்லாமல்...சீசீ..பின் அவன் ஏன் அவளை அப்படி ஏளனமாய் பார்க்கமாட்டான்?! ஏன்தான் இவன் பார்வையில் தான் இப்படித்  தாழ்ந்துகொண்டே போகிறேனோ என்று கழிவிரக்கம் பொங்கியது மிதுனாவுக்கு.

     சமாளித்துக்கொண்டு, இந்த ஒன்றிலாவது தன்னை சீர் செய்துகொள்ள நினைத்து, "நான்..வி..விஜி என்றால் உங்கள் பேத்தி என்று நினைத்தேன் தாத்தா.." என  அழாக்குறையாக சொல்லி முடித்தாள். அவள் ஏதோ பெரிய Joke சொன்னது போல வாய் விட்டு சிரித்தார் தாத்தா. அந்த விஜி அவளை ஒரு தரம் கூர்ந்து நோக்கியதோடு சரி.

   "பேத்தியா?!.. நல்லா நினைத்தாயம்மா. ஆளுயரம் ஆணழகனாய் நிற்கும் என் பேரனை.." என்று மீண்டும் சிரித்தவர், "இவன் பெயர் விஜய நளந்தன், அம்மா. நான் விஜி என்றுதான் அழைப்பது." என்றார்.
   அதை அறிமுகமாக ஏற்று அவனைப்  பார்க்க அவளுக்குத்  துணிவில்லை. அவனும் அதை எதிர்பார்த்ததாகத் தெரியவில்லை. அவளது விளக்கத்தை அவன் ஏற்றுக்கொண்டானோ இல்லையோ ஆனால் மறுக்கவுமில்லை. தாத்தாவிடம் மட்டும் பொதுப் பேச்சு பேசிவிட்டு விரைவாகவே உணவையும் முடித்துக் கொண்டு, "நான் அவசரமாக வெளியே செல்ல வேண்டும். Excuse me " என்றுப்   பொதுப்படையாக விடைபெற்றுச் சென்றான்.

இருள் மறைத்த நிழல் - 6

    நளந்தன் சென்றபின் சிறிது நேரம் தாத்தா அவளோடு பேசிக் கொண்டிருந்தார். பேச்சு அவள் தாத்தாவைப் பற்றியதாகவே இருந்தது. "உனக்கு இங்கே என்ன வேண்டும் என்றாலும் தயங்காமல் என்னிடம் கேளம்மா" என்ற அவரது அன்பான குரல் தன் தாத்தாவில் மூழ்கி கிடந்த அவள் நினைவுகளை மீட்டு வந்தது. இருக்க இடம், பெரியவரின் பாதுகாப்பு..இன்னும் என்ன வேண்டும்?..இருக்கிறதே..பிறர் கையை எதிர்பார்க்காது வாழ வகை செய்யும் வேலை..அதுவும் வேண்டுமே..

     அவளது எண்ணத்தைப்  படித்தவர் போல சுந்தரமே அந்த பேச்சையும் எடுத்தார். "உனக்கொரு வேலைத்  தேடித்  தருமாறு சந்தானம் கேட்டானம்மா. என் பேத்தி போல உரிமையோடே இங்கிருக்கலாம் நீ. ஆனால் அவனுக்கு உன் கையில் ஒரு வேலை இருக்க வேண்டும் என்று..சரி..அதுவும் சரிதான். ஆயிரம் இருந்தாலும் சுயசம்பாத்தியம் ஒரு பாதுகாப்புதான். உன் படிப்பையும் பாழடிக்கக்கூடாது  தான்." என்று சொல்லி மூச்சு வாங்கியவர் வினாடி தாமதத்திற்குப்பின் விட்ட இடத்தில் தொடர்ந்தார்.

    "ஒரு சில வாரங்கள் பொறுத்துக் கொள்ளம்மா. விஜியின் வெளியூர் பயணமெல்லாம் முடிந்ததும் அவனிடம் சொல்லி உன் வேலைக்கும் ஏற்பாடு செய்கிறேன். அதற்குள் உனக்கும் இந்த இடம், மனிதர்கள், ஊர் எல்லாம் பழகி விடும்" என்றார்.

   இதற்கும் அந்த நளந்தனிடம் தான் போய் நிற்க வேண்டுமா என மனம் சோர்ந்தது. இருப்பினும் மனதை மறைத்தபடி மென் புன்னகையோடு "சரி தாத்தா. அது வரை வீட்டில் ஏதாவது வேலை சொல்லுங்கள். உங்களுக்கு உதவியாக ஏதாவது செய்கிறேனே..சும்மா இருக்க எனக்கும் போரடிக்கும் " என்றாள்.

   என்னதான் தன் தாத்தாவும் இவரும் உயிர் நண்பர்கள் என்றாலும், தன்னை சொந்த பேத்தி போல என்று இவரே சொன்னாலும்..ஓசியில் சோம்பேறியாய் அங்கே ஒட்டிக்கொள்ள அவளுக்குப்  பிடித்தம் இல்லை. இந்த பெரியவர் கூறியது போல தன் தாத்தாவோடு இங்கே ஓரிரு நாட்கள் விருந்தாட வந்திருந்தால்  அது ஒரு மாதிரி. தானோ கிட்டத்தட்ட பிழைப்பிற்கு வழி தேடி வந்தவள். தன் சுயகௌரவத்திற்கு பங்கமின்றி இங்கே இருக்கப் போகும் கொஞ்ச நாட்களையும் மரியாதையாய் கழிக்கவே அவள் விரும்பினாள்.

  "என்னம்மா, அந்நியமாகவே பேசுகிறாயே. சரி..உன் திருப்திக்கு , இங்கே உன்னால் என்ன உதவி செய்ய முடியுமோ அதை செய். சுருக்கமாக..ம்ம்..சரியாக சொல்லப்போனால்,  இதை உன் வீடாக  நினைத்து உன் விருப்பம்  போல் என்ன வேண்டுமானாலும் செய், எப்படி வேண்டுமானாலும் இரு " என்று வெகு தாராளமாய் உரிமையளித்தார்.

  அதுவே அமைதி இழந்த அவள் மனதுக்கு நங்கூரமிட, அவரது களைத்த முகத்தை கவனித்துவிட்டு, "நீங்கள் ஓய்வெடுங்கள் தாத்தா.." என்று அவரிடம் இருந்துத்  தெளிவான மனதுடன் விடைபெற்றாள்.

     தன்னறைக்கு வந்தவள் சற்றுநேரம் அங்கிருந்த இருக்கையில் சாயந்து கண்மூடி கிடந்தாள். இனி சில மாதங்களுக்கு இந்த அறைதான் அவள் கூடு. தானும் தன் தாத்ததாவுமாக இருந்த கிராமத்து சிறுவீடு நினைவில் மோதியது. அதையே தனிமை என்று குறையாக தாத்தாவிடம் சினுங்கியது ஒரு காலம்! இன்று அந்த தனிமையிலும் தனிமையாய் தான் மட்டும் தனித்திருப்பது அதீத குறையாய் மருட்டியது.

   என்ன இது?! இன்னும் சில மாதங்கள்.. பின் காசியாத்திரை முடித்து பேத்தியைப்  பார்க்க தன் தாத்தா  ஓடோடி வந்துவிடப் போகிறார். அதற்குள் தனிமை அது இது என்று மனதை போட்டு உலப்பிக்கொண்டு.. வலுக்கட்டாயமாக மனதை திருப்ப முயன்றாள் மிதுனா.

  இந்த சுந்தரம் தாத்தா சீக்கிரமே வேலைக்கு வழி செய்தால் நன்றாக இருக்கும். ம்ம்..அதற்கு அந்த 'நள மகாராஜா' மனது  வைக்க வேண்டுமே! இந்த நேரம் பார்த்து தானா அவனும் வெளியூர் செல்ல வேண்டும்? இந்நேரம் புறப்பட்டிருப்பானோ? அதுதான் அவ்வளவு சீக்கிரம் சாப்பிட்டானோ? அவன் எப்போதுமே முசுடு தானோ?  மிதுனா தலையை  உலுக்கிக் கொண்டாள். அங்கே சுற்றி இங்கே சுற்றி மறுபடியும் அந்த 'நளந்தனிலேயே' நிற்கிறதே இந்தப் பாழாய் போன மனது!

இருள் மறைத்த நிழல் - 7

  மாலைவரை பொழுதை நெட்டித் தள்ளியவள், வெயில் சற்று தாழ்ந்தபின் வீட்டை சுற்றி இருந்தத்  தோட்டத்தில் சிறிது நேரம் உலவினாள். பெரிய தோட்டம். காலையில் இந்த வீட்டினுள் நுழைகையில் தெரிந்த அழகு மாலை வெயிலில் பன்மடங்காய் ஒளிர்ந்தது. பல வண்ண ரோஜாக்கள் திருப்தியாய் தலையாட்டின. சீராய் வெட்டப்பட்ட புல்வெளி பச்சை வெல்வெட்டாய் பளபளத்தது. இளங்காற்றில் சிறுகொடிகள் உடலசைத்து தாலாட்டின. குயில்களின் இசை மனதுக்கு இதம் சேர்த்தது. இருமுறை முழு தோட்டத்தையும் மெதுவாய் சுற்றி வந்தவள் தாத்தா எழுந்துவிட்டாரா என்று பார்ப்பதற்கு உள்ளே சென்றாள்.

    அவர் அறையை எட்டும்போதே அவரது இருமல் சத்தம் அவளுக்கான பதிலைப்  பறைசாற்றியது. ஓடிச்சென்று அருகிருந்த flask-ஐ திறந்து ஒரு கோப்பையில் வெந்நீரை ஊற்றி அவரிடம் கொடுத்தாள்.

   "நன்றியம்மா " என்று நெஞ்சை நீவிக் கொண்டே அதை வாங்கிக்  குடித்தார் சுந்தரம். "ஏதேனும் மாலை டிபன் சாப்பிட்டாயா அம்மா" என்று உபசரிக்கவும் செய்தார். அவரது அக்கறை இதமாக இருந்தது.

" இருக்கட்டும் தாத்தா..முதலில் நீங்கள் ஏதாவது சாப்பிடுங்கள். நானே எடுத்து வருகிறேன்" என்றவாறே எழுந்தாள்.

"இல்லையம்மா..இனி இரவு உணவு மட்டும் தான் எனக்கு. பெரும்பாலும் என் அறைக்கே தருவித்துவிடுவேன். ஆனால் இன்றைக்கு டின்னர்  உன்னோடு டைனிங் டேபிளில்..சரியா?" என்று சொல்லி அன்பாய் சிரித்தார்.

  கண்கள் பனிக்கத் தலையாட்டியவள் அதுவரை தினமும்  தனியே என்ன செய்வார் என்று தோன்ற யோசனையாய்  அவரை ஏறிட்டாள் மிதுனா.

"என்னம்மா, போரடிக்கிறதா?" என்று சுந்தரம் கேட்டார்.

விசித்திரம் தான்! அவரது தனிமைக்கு இவள் பரிதாபப்பட..அவரோ இவளது தனிமை கண்டு பரிதாபப்படுகிறார்! ஆனால் அதற்கும் ஒரு நல்ல மனம் வேண்டும். மனமுருக, "நீங்கள்..உங்களுக்கு தினமும் போரடிக்குமே என்று..போரடிக்கும்தானே தாத்தா?" என்று உண்மையான அக்கறையோடு கேட்டாள் மிதுனா.

    தள்ளாத வயதில் தனிமைத்  துன்பத்தை அனுதினமும் அனுபவிப்பவர் அவர். பேரனோடு தினமும் அரைமணி நேரமாவது சேர்ந்து செலவிட துடிப்பவர். பேசகூட ஆளின்றி , ஒருவரிடமும் தன் மனக்குறை பற்றி வாய் விட்டு சொல்லக்கூட வழியின்றி தவிப்பவர்.. இன்றோ வந்த ஒரு நாளிலே இந்த சின்ன பெண் தன்னைக்  கண்டுகொண்டது அவர் உள்ளத்தைத்  தொட்டது.

  நா தழுதழுக்க , "உடம்பில் தென்பு இருந்தபோது தனியனாய் பேரனை பெற்ற பிள்ளைப் போல பாராட்டி சீராட்டி வளர்க்க முடிந்ததம்மா. இப்போது உடலும் உள்ளமும் தளர்ந்துவிட்டது. பேச்சுத்  துணைக்காவது ஆள் தேடுகிறது..பணம் இருந்து என்ன செய்வது..பேரனின் வாரிசை காண உள்ளம் துடிக்கிறது.. என் ஆசைகளை காது கொடுத்து கேட்ககூட நாதியற்ற தனிமை என்னை கொல்கிறதம்மா " என்று மனம் விட்டு குமுறினார். அவளுக்கு மிகவும் கஷ்டமாக இருந்தது.

        இந்த தாத்தாவோடு தினமும் சில நிமிடங்கள்கூட உட்கார்ந்து பேச முடியாமல் அப்படி என்ன வெட்டி முறிக்கிறான் இந்த நளந்தன் என்று சிறு கோபம் கூட அவளுக்கு வந்தது.

" இந்த கிழவனுக்கு ஒரு பேச்சுத்துணையாக நீயாவது இருப்பாயாம்மா" என்று அவர் கேட்கையில் நெஞ்சுருகிப்  போனது. இங்கிருக்கும் மூன்று நான்கு மாதங்களில் எல்லாவிதத்திலும் இந்த தாத்தாவிற்குத்  துணையாக இருக்கவேண்டும் என்று மனதுக்குள் உறுதி கொண்டாள் மிதுனா. பாவம்.. இவள் சென்றபின் மறுபடியும் இந்த பெரியவருக்கு நாலு சுவர் மட்டுமே துணை!

         Atleast, இந்த நளந்தனின் மனைவி என்று ஒருத்தி வந்து இவருக்கு கொள்ளு பேரன் பேத்தி என்று பெற்றுப்போடும் வரை. ஒன்று தோன்ற,

"உங்கள் பேரனுக்கு ஒரு கல்யாணத்தை செய்து வைத்தால் இந்நேரம் ஒரு கொள்ளு பேரனோ பேத்தியோ உங்கள் மடியில் கொஞ்சிக்கொண்டிருக்குமே , தாத்தா?" என்று கேள்வியும் அல்லாது, ஆலோசனையும் அல்லாது பொதுவாக மொழிந்தாள்.

   நீண்ட பெருமூச்செறிந்தவர் தன் கண் கண்ணாடியைக் கழற்றி மேலங்கியில் துடைத்தவாறே, "பிடி கொடுத்து பேச மாட்டேன் என்கிறான் அம்மா..எப்போது கேட்டாலும், வேறு ஏதாவது பேசுங்கள் தாத்தா என்று சலித்துக் கொள்கிறான். வசதியான பையன்.. அவனை சுற்றி இருப்பது காக்காய் கூட்டமாயிற்றே..பணத்திற்காக அவனைச் சுற்றி வரும் பெண்கள்  ..எங்கே ஏதாவது தகுதியற்றவளிடம் மனதை  விட்டு விடுவானோ என்று பதைக்கிறதம்மா. அவனுக்கும் 27 ஆகப் போகிறதே.." என்று ஒளிவுமறைவின்றி தன் மனக்குறையை கூறினார்.

   27-ஆ?! தன்னை விட ஆறு வயது பெரியவனா?! அவள் ஏதோ 24 இருக்கும் என்றல்லவா நினைத்தாள்! பரவாயில்லை..உடல்கட்டை நன்றாகத்தான் வைத்திருக்கிறான்! அவனது பணத்திற்காக மட்டும் பெண்கள் அவனை சுற்றவில்லை என்பது அவள் எண்ணம். ஆனால்.. 27 வயதில் எது உண்மையான நேசம், யார் தனக்கு பொருத்தம் என்பதுகூடவா தெரியாது போகும்?

    தாத்தாவின் கவலை அனாவசியமாகப்பட்டது அவளுக்கு. அதனால் தான் 'வேறு பேச' சொல்லி அவர் வாயை அடைத்துவிடுகிறான் போலும். ஓ..இன்று காலைகூட அவரிடம் அப்படித்தான ஏதோ சலிப்பாய் சொல்லிகொண்டிருந்தான். அந்த நேரத்தில் கதவில் கையை வைக்கப்  போய் பாதி சாத்தியிருந்த கதவு முழுவதும் திறந்துகொள்ள.. கண்ணாலேயே அவளை சுட்டெரித்தானே!!

இருள் மறைத்த நிழல் - 8

  "ஏன் திருமணத்தை மறுக்கிறார், தாத்தா? காதல் என்று.." மேற்கொண்டு எப்படி கேட்பது என்று தெரியாமல் மிதுனா திணறினாள். 'யாகாவாராயினும் , நாகாக்க' சொன்ன திருவள்ளுவர் தாமதமாக தான் நினைவிற்கு வந்தார்! வந்த அன்றே சொந்த விஷயத்தில் மூக்கை நுழைக்கிறோமே..ஆனால் தாத்தாவோ மடை திறந்த நதியாய் தன் ஆற்றாமையை அப்படியே அவளிடம் கொட்டினார்.
"காதலுக்கு நான் ஒன்றும் எதிரியல்ல அம்மா. காலம் முழுமைக்கும் சேர்ந்து வாழப் போகிறவர்கள் தத்தம் துணையை தாமே தேர்ந்தெடுப்பது ஆரோக்கியமான விஷயமே. அதற்காக விஜி யாரைக்  கூட்டி வந்தாலும் 'வாம்மா' என்று கேள்வியின்றி ஏற்றுக்கொள்வேன் என்றும் அர்த்தமல்ல. ஒரு வீட்டிற்கு வரும் பெண் தன் கணவனை மட்டும் அனுசரித்துப்போனால் போதாது. அவனோடு, அவன் சுற்றத்தையும் தனதாய் பாவித்து அன்பு பாராட்ட வேண்டும். அப்படி ஒருத்தியை தான் நான் இந்த வீட்டிற்கு ஒளியேற்ற எதிர்பார்க்கிறேன். ஆனால், விஜியின் நட்பு வட்டம்..காக்கா கூட்டம். அவன் இதுவரை காதல் என்று எ..யாரையும் அழைத்து வந்ததில்லை.. அவனுக்கு ஒரு அசட்டுப் பிடிவாதம் அம்மா..எந்த விஷயமும் அவனே தான் முடிவெடுப்பான். அவன் விஷயத்தில் யாரும் குறுக்கிட்டால் அவனுக்குப் பிடிக்காது. திருமணத்திலும் நாட்டம் கிடையாது..அது.. என் மகன் செய்த வினை.. அது உனக்கு அப்புறம் சொல்கிறேன்...அப்படியே ஓருவேளை மனம் மாறி அவன் கல்யாணம் என்று ஒன்று செய்து கொள்ள முடிவெடுத்தால், அவன் மனைவியை அவனே தான் தேர்ந்தேடுப்பானாம். அதுவரை அவனை நான் அவசரப்படுத்தக்கூடாதாம். எனக்கென்னவோ அவன்..அவனுக்குள் சமீபமாக ஒரு சலனம் ஏற்பட்டிருக்கிறது என்று ஒரு சந்தேகம்..ஹ்ம்ம்..பார்க்கலாம்..நாம் ஒன்று நினைக்க, தெய்வமும் அதையே நினைத்தால் நல்லது."
  
 ஓ.. இந்த கடுவன் பூனைக்குக்  கூட காதல் வருமா?!

 "ஏதோ ஒரு பெண்ணின் வலையில் விழுந்துவிட்டான் என்று சந்தேகம் அம்மா.. என்னடா..சொந்த பேரன் பற்றி இன்று வந்த உன்னிடம் புரணி பேசுகிறேன் என்று பார்க்கிறாயாம்மா? நீ..உன்னை மூன்றாம் மனுஷியாக நினைக்க முடியவில்லை தாயே.. சந்தானம் என் உயிர் நண்பன். நீ அவனுக்கு மட்டும் அல்ல, எனக்கும் சொந்த பேத்தி போலதான். உன் அம்மா என்னை, பெற்ற தந்தை போல பார்த்துக்கொள்வாள் அம்மா . உன்னிடமும் அவள் சாயல். அதே கனிவு, பரிவு, பாசம் எல்லாம்.. ஒரு குடும்பம் போல வாழ்ந்தோம்..பிரிந்த குடும்பம் இன்றாவது ஒன்று சேர்ந்ததே..சந்தானம் தான் கூட இருந்து பார்க்க.." தொண்டை அடைக்க கண்களைத்  துடைத்துக் கொண்டார் பெரியவர்.

    "இன்னும் மூன்று நான்கு மாதங்களில் அவரும் தான் வந்துவிடுவாரே, தாத்தா.. வருத்தப்படாதீர்கள் " என்ற அவளது தேறுதல் அவரைத்  தேற்றுவதற்கு பதிலாய் மேலும் உணர்ச்சிவசப்பட வைத்தது. "ஆமாம், ஆமாம். வந்துவிடுவான் தான். வரத்தான் வேண்டும்" என்று தனக்குள் முனகிக்கொண்டார்.

பேரனில் லயித்த மனம் மெதுவாய் பால்ய சிநேகிதனிடம் ஒன்றியது கண்ட மிதுனா தானும் தன் பாட்டனின் நினைவில் மூழ்கிப் போனாள்.

இருள் மறைத்த நிழல் - 9

   இத்தனை ஆழ் நட்பு என்று தாத்தா சொல்லவேயில்லையே. ஆனால் திரும்பி திரும்பி சுந்தரம் தான் உனக்கு எல்லாம். அவன் சொல்படி நடந்து கொள்ளடா என்று பலமுறை சொன்னார்தான். அதெல்லாம் விருந்தினர் மனம் கோணாது சொல்பேச்சு கேட்டு சாமர்த்தியமாக இருக்க சொல்கிறார் தாத்தா என்றே அவள் பொருள் கொண்டிருந்தாள்.

  கடந்த சில மாதங்களாக, தசைப் பிடிப்புத் தொந்தரவு அதிகமாகிவிடவே வலியால் படும் அவஸ்தைகளால் அவர் அதிகம் பேசுவதும் இல்லைதான். எல்லாம் ரத்தின சுருக்கங்கள்தான்.   விட்டத்தை வெறித்த பார்வை..அல்லது வலியால் நெற்றி சுருக்கிய பார்வை - இதுதான் அவள் தாத்தாவின் சமீபத்திய தோற்றம் ஆகிப்போனது.

  தசைப் பிடிப்பை வைத்துக்கொண்டு காசியாத்திரையா என்று அவள் கலங்கியபோது, "நான் தனியாக செல்லவில்லை பாப்பா..என் நெருங்கிய சிநேகிதன் சுகவனத்தோடு தான் செல்கிறேன். பார், அவன் பையன் கூட ஒரு டாக்டர் தான். வேண்டிய மருந்து, மாத்திரை, மருத்துவ ஆலோசனை எல்லாம் எடுத்துக்கொண்டு துணையோடு தானே..சுகவனத்திற்கு நான் துணை..எனக்கு அவன் துணை.. எனது நீண்ட நாள் ஆசையும் கூட..இதுபோல எல்லாம் அமைந்து வருவது அரிது பாப்பா.. சுந்தரம் வீட்டில் நீ பாதுகாப்பாய் இருப்பாய் என்ற எண்ணமே என் பயணத்தை இன்னும் சுலபமாக்கும்.." என்று பலதும் சொல்லி அவள் மனதைக்  கரைத்தார்.

    டாக்டர் ஆலோசனை, தக்க துணை..என்று சில விஷயங்களும்,. அத்தோடு தாத்தாவின்  ஆசை என்ற முத்தாய்ப்பும் அவள் வாயைக்  கட்டிப்போட்டன. அவ்வப்போது நல விவரம் கடிதம், தொலைபேசி மூலம் தெரிவிக்கவேண்டும் என்ற உறுதிக்குப்  பின்னரே அவள் ஒருவாறு சம்மதித்தாள். அதன்படி முதலில் அவள் சுந்தரம் தாத்தா வீட்டிற்கு வந்துவிட்டாள். தாத்தாவை அவள் கிளம்பிய அன்றே சுகவனத்தின் பையன் சுகந்தன்  அவர்கள் வீட்டிற்கு அழைத்துசெல்வதாக ஏற்பாடு. கிளம்பும் பரபரப்பில் டாக்டர் வீட்டு போன் நம்பரை எங்கோ தவறவிட்டுவிட்டது அப்போதுதான் நினைவிற்கு வந்தது.

   இப்போதேனும் தாத்தாவிடம் கேட்டு வாங்கிக்கொள்ள வேண்டும். "வந்து..தாத்தா..அந்த உங்கள் நண்பர் சுகவனத்தின் போன் நம்பர் இருக்கிறதா?.." என்று நப்பாசையுடன் கேட்டாள். தன் தாத்தாவின் நெருங்கிய நண்பர் இந்த தாத்தாவிற்கும் தெரிந்தவராக இருக்க வேண்டுமே என்று உள்ளம் தவித்தது. நல்லவேளை அவள் யூகம் வீண் போகவில்லை.

  "இருக்கிறதம்மா..நாங்கள் மூவரும் எப்போதும் ஒன்றாகத்தான் இருப்போம். பள்ளி..தொழில்  எல்லாவற்றிலும்..மும்மூர்த்திகள் என்று பிறர் கேலி செய்யும் அளவிற்கு..." பழைய நினைவுகளில் அமிழ்ந்தவர் தானே தொடர்ந்து, "நானும் சுகமும் தான் உன் தாத்தாவை ரொம்ப சமாதானப்படுத்தி இந்த..ஏற்பாட்டிற்கு படிய வைத்தோம். அவனுக்கு உன்னைப்பற்றி தான் ஒரே கவலை.. இப்படி உன்னை நி..விட்டு போகிறோமே என்று.." தொண்டையை கனைத்து சரிபடுதத்திக்கொண்டு , "இங்கே என் பாதுகாப்பில் நீ இருப்பது என்று முடிவான பின்தான் எங்கள் யோசனையை காது கொடுத்து கேட்டான். நீ பத்திரமாக இங்கு வந்து சேர்ந்ததை காலையிலேயே சுகத்திற்கு தெரியப்படுத்திவிட்டேனம்மா.  உன் தாத்தா தூங்கி கொண்டு..வந்து அவன் எழுந்ததும் போன் பண்ணுவதாக சுகம் சொன்னான். போன் வந்ததும் உன்னை கூப்பிடுகிறேன் சரியா?" என்றார்.

          வாய் "சரி தாத்தா" என்றாலும் அவள் மனம் சமாதானம் அடையவில்லை. தாத்தா இந்நேரம் அங்கே ஏன் தூங்கிக்கொண்டிருக்க வேண்டும்? அவள் கிளம்பிய அன்று மதியமே டாக்டர் வீட்டில் இருந்து காசிக்கு செல்வதாகத்தானே திட்டம்? இவர் சொல்வதைப் பார்த்தால் இன்று மாலை வரை டாக்டர் வீட்டில் தானா? தாத்தாவிடம் பேச வேண்டும் போல உள்ளம் பரபரத்தது.

  அதைப்  புரிந்து கொண்ட பெரியவர், "ஒரு கம்ப்ளீட் செக்கப் முடித்த பிறகு இருவரும் பயணத்தை தொடரலாம் என்று சுகந்தன் கண்டிப்பாக சொல்லிவிட்டானாம் அம்மா. அதுதான் உன் தாத்தா அங்கேயே தங்க வேண்டியதாகிவிட்டது. " என்றார் சமாதானமாக. அதுவும் சரியாகேப்  பட்டது மிதுனாவுக்கு. வருமுன் காப்பது நல்லதல்லவா? ஆனால் இதை ஏன் அவர்கள் முன்பே யோசிக்கவில்லை? மேலும், பயணம் தாமதமானால், அது முடிவுறவும் தாமதம் ஆகும் தானே.. அதுவரை இவள் இங்கல்லவா இருக்க வேண்டும்?!

    "ஏனம்மா, என்னோடு கூடுதலாய் மேலும் சில நாட்கள் இருப்பதில் உனக்கொன்றும்  சிரமம் இல்லையே? " என்று வினவினார் சுந்தரம்.

  "ஐயையோ..அதெல்லாம் ஒன்றும் இல்லை தாத்தா..வந்து..தாத்தாவைப்  பிரிந்து இருக்க வேண்டுமே என்று தான்.." அவள் திணறினாள். "புரிகிறதம்மா..உனக்கு இங்கே ஒரு குறையும் இல்லாது கவனித்து கொள்வது என் கடமை.உன் தாத்தன் இல்லாத குறை தவிர" என்ற அவரது குரல் ஏனோ உடைந்து தழுதழுத்தது.

  இவர் ஏன் இப்படி உணர்ச்சிவசப்படுகிறார்? தாத்தா காசிக்கு தானே செல்கிறார்? மூன்று மாதங்களில் வந்துவிடப்போகிறார்..ஒருவேளை தன்னைப்  போலவே இவரும் தன் சிநேகிதனை எண்ணி ஏங்குகிறார் போல.. தன் தாத்தாகூட இப்படித் தான் சமீப காலமாக அடிக்கடி உணர்ச்சிவசபட்டது நினைவிற்கு வந்தது. பாவம் இவருக்கும் அதேத்  தள்ளாத வயது தானே..தனிமை வேறு.. ஆனாலும் இந்த நளந்தன் காலில் வெந்நீரை ஊற்றிக்கொண்டு வெளியே வெளியே என்று ஓடாமல் இவரோடு அனுசரணையாக நாலு வார்த்தை தினமும் பேசலாமே என்று அவளுக்கு தோன்றியது.

இருள் மறைத்த நிழல் - 10

 பேசிக்கொண்டிருந்ததில் நேரம் போனதே தெரியவில்லை. இரவு உணவு வேலையும் வந்தது. ஆனால் நளந்தன் வரவில்லை. முகம் வாடிய பெரியவர், "அவன் ஏதாவது பார்ட்டி, கீர்ட்டி என்று போயிருப்பானம்மா. அவனுக்காகக்  காத்திருந்தால்  உடம்பை கெடுத்துக் கொள்கிறேன் என்று அதற்கும் குதியாய்  குதிப்பான். யாருக்காக உடம்பைப் பார்த்துக்கொள்ளவேண்டும்? ச்சு..என்னவோ இன்றைக்கு நீ இருக்கிறாய்..  நாம் சாப்பிடலாம் வா " என்று மனம் நோக சொன்னவர், அவளை டைனிங் டேபிளுக்கு அழைத்து போய் 'இதை சாப்பிடு, இன்னும் சாப்பிடு, இதைக் குடி, அதை குடி' என்று பார்த்து பார்த்து அவளை உண்ண வைத்தார். புது இடத்தில், சங்கோஜத்தில் அவள் ஒழுங்காக சாப்பிடுவாளோ  மாட்டாளோ என்ற கனிவு..பால்ய சிநேகிதர் பேத்தியிடம் இத்தனை ஈடுபாடா? பாசத்திற்கு ஏங்குகிறார் மனிதர்! நெகிழ்ந்து போனாள் மிதுனா.

  இரவு தன்னறைக்குச்  சென்று கதவடைக்க போனபோது தான், 'இந்த கதவு சரியாக சாத்தாதே' என்று நினைவிற்கு  வந்தது. இந்த ராத்திரியில் தாத்தாவிடமோ, வேலை ஆட்களிடமோ தொந்தரவு செய்வதும் சரியாகாது..சரி..முடிந்தவரை கதவை சாத்திவிட்டு படுத்துக் கொள்ள வேண்டியதுதான். எப்படியும் இவள இந்த அறையில் தங்குவது அந்த நளந்தனுக்குத்  தெரியும். காலை போல தன்னிச்சையாக கதவை அவன் திறக்க மாட்டான். கோபக்காரன் என்றாலும் கண்ணியமானவன்..அவள் நிலை கண்டு, அப்படி நொடியில் திரும்பி நின்றுகொண்டானே !. வேலை ஆட்களும் அனுமதி கேட்டு தான் உள்ளே வருவார்கள்.. எனவே பாதுகாப்புப்பற்றி கவலை இல்லை என்றே தோன்றியது அவளுக்கு.  உடை மாற்றுவதை மட்டும் இனி குளியல் அறையிலேயே முடித்துவிட வேண்டும்..குறைந்தபட்சம் தாத்தாவிடம் சொல்லி தாழ்ப்பாளை சரி செய்யும்வரை.

    குளியலறையும் ரொம்பப்   பெரியதுதான்.உள்ளே தனி வார்ட்ரோபு கூட இருந்தது. ஆளுயர கண்ணாடி பொருத்தப்பட்ட sliding door-உடன். Shover-கு ஒரு சதுரம், அதை அடுத்து ஒரு பாத் டப், சின்ன அரைகதவுக்கு அப்பால் ஒரு toilet. தாராளமாக உள்ளேயே உடை மாற்றலாம்.

முடிவு செய்தது போன்றே கதவை நெட்டித்  தள்ளி இயன்றவரை அடைத்துவிட்டு ஒரு நைட்டியை எடுத்து கொண்டு குளியலறையில் மாற்றிக்கொண்டாள். அந்த டபிள் குஷன் கட்டிலில் அமர்ந்து ஒரு நிமிடம் இறைவனை தியானித்து அங்கிருந்த Comforter-ஐ கழுத்துவரை இழுத்து போர்த்திக் கொண்டு சுந்தரம் தாத்தாவிடம் பேசியவற்றை அசைபோட்டவாறு உறங்கியும் போனாள்.

இருள் மறைத்த நிழல் - 11

   தாத்தாவிடம் பேசியதில் பொதுவாக வேலையாட்கள் எல்லாரும் எழுவது ஐந்தரை , ஆறு மணி போல என்றும், தாத்தா மெதுவே ஏழரை போல விழிப்பார் என்றும் மிதுனா தெரிந்து வைத்திருந்தாள். அவள் எப்போதும் ஐந்தரைக்கு எழுந்து விடுபவள். புது இடம் என்பதாலோ என்னவோ முந்திய இரவு வெகு நேரம் உறக்கம் பிடிக்கவில்லை.  அதனால் காலை சற்று தாமதமாகத்தான் அவளுக்கு விழிப்பு தட்டியது. மணி ஏழு! அவசரமாக எழுந்து, பல் துலக்கி, குளித்து முடித்து கீழே செல்ல தயாராக ஒரு அரை மணி நேரம் பிடித்தது.

  அறைக் கதவைத்  திறந்தால் அங்கே முத்து கையில் ஒரு காபி, டிபன் டிரேவுடன் நின்றிருந்தான். "அதுக்குள்ளே குளிச்சிட்டீங்களாம்மா? இதை மேஜை மேல வச்சிரட்டுங்களா? " என்ற கேள்வியோடு! அவற்றை தானே வாங்கி வைத்துவிட்டு, " நானே இறங்கி வந்திருப்பேனே முத்து..தாத்தா.."என்று அவள் தொடங்க, "இல்லம்மா, அய்யாக்கு அசதியா இருக்குன்னு இன்னும் தூங்கறாருங்க..உங்களுக்கு மேல எடுத்துட்டு வர சொல்லி நேத்தே சொல்லிட்டாருங்க.."என்றான்.  மேலும் மறுக்க தோன்றவில்லை அவளுக்கு. அந்த நளந்தனையும் தவிர்க்கலாமே!

   "வரேனுங்க" என்றபடி திரும்பிய முத்து ஏதோ நினைவிற்கு வர நின்று, "சொல்ல மறந்துட்டேனுங்களே.. கதவு தாழை சரி செய்ய ஆளுக்கு சொல்லிட்டேனுங்க..இன்னிக்குன்னு பாத்து அவன் வேற வேலையா வெளியூர்
போறானுங்களாம்..வர 2-3 நாளுஆகுமின்னு சொல்லிட்டானுங்க..சின்னையா போன் பண்ணா மறக்காம சொல்லிடுங்கம்மா..இன்னும் செய்யலையான்னு என்னை தான் கோவிச்சுப்பாரு.." என்று கெஞ்சலாகக்  கூறினான்.

          கதவு தாழ் பற்றி நளந்தனுக்கு எப்படி தெரியும்?! பொறுப்பாய் அதை சரி செய்ய வழியும் செய்து..ஆவல் மிக, "உன்னிடம் எப்போது சொன்னார் முத்து?" என்று மிதுனா கேட்டாள். "சின்னய்யாவ கேக்கறீங்களாம்மா ? அது..ராத்திரி சொன்னாருங்க. உங்க ரூம்பு தாண்டிதானுங்களே அவரு ரூம்பு. படி ஏறறச்சே இந்த  கதவு லேசா திறந்துக்கிட்டிருந்ததுங்க.. ஐயா வெளிய இருந்து இழுத்து சாத்த பாத்தப்பத்தான் கதவு கீல் சரியா பொருந்தலைன்னு தெரிஞ்சது. இதெல்லாம் கவனிக்க மாட்டியான்னு எனக்கு ஒரே வசவுங்க! நாளைக்கே சரி பண்ணனும்னு கோவமா சொன்னாருங்க..நீங்க கொஞ்சம் சமாதானமா சொல்லிடறீங்களாம்மா?" என்று காரியத்தில் கண்ணாய் முடித்தான்.

"நீயே சாயந்திரம் உங்க சின்ன ஐயா வந்ததும் சொல்லிடேன் முத்து?" என்று நளந்தனிடம் பேசுவதைத்  தவிர்க்கப்  பார்த்தாள் மிதுனா.

"ஐயோ!  விஷயம் தெரியாதுங்களா? ஐயா சொல்லிட்டு போவலீங்களா? நீங்க தூங்கிட்டு இருந்ததால தொந்தரவு செய்ய வேணாமின்னு சொல்லலை போல.." என்று விஷயத்தை முழுதும் சொல்லாமல் குழப்பினான் முத்து.

இழுத்ததுப்  பிடித்த பொறுமையோடு, "அப்படிதான் இருக்கும். என்ன விஷயம் முத்து? " என்றவளிடம், "ஐயா காலம்பறவே வேலை விஷயமா வெளியூருக்கு போயிட்டாருங்களே! வர ரெண்டு மூணு வாரம்கூட ஆவலாம்னு பெரிய ஐயாகிட்ட சொன்னாருங்க..சரி வரேனுங்க" என்றபடி நடையைக்  கட்டினான் அவன்.

மிதுனாவுக்கு அந்த செய்தி வியத்தகு வகையில் திருப்தியையும் திருப்தியின்மையையும் ஒருசேர தந்தது! நளந்தனை உடனடியாக நேருக்கு நேர் பார்க்க வேண்டியது இல்லை. அத்தோடு, கதவு தாள் விவரம் தெரிந்ததும் தன்னைப் பற்றி ஏதும் தவறான எண்ணமிருந்தால் அதையும் மாற்றிக் கொண்டிருப்பானே.. அது ஒரு திருப்தி. ஆனால்..அவனில்லாத வீடு விநோதமாக அவள் திருப்தியை கேள்விக்குறியாக்கியது. சுத்த பைத்தியக்காரத்தனம்! ஏற்கெனவே அறிமுகமில்லாத இடம். அதில் கொஞ்சமே அறிமுகமான ஒரே சக வயதினனை மனம் தேடுகிறது. அவ்வளவே என்று கற்பித்துக்கொண்டாள்  மிதுனா.

இருள் மறைத்த நிழல் - 12

   அடுத்த சில தினங்கள் வீட்டில் நளந்தன் இல்லாததும் ஒரு நல்லதாய் போனது. மிதுனாவால் வீட்டு மக்களோடு  இயல்பாய் ஒன்ற முடிந்தது. அந்த வீட்டின் அன்றாட செயல்பாடு ஒரு வகையாய் புரிபட்டது.

அரண்மனை போன்ற அந்த வீட்டில் சொந்தம் என்று பார்த்தால்.. சுந்தரமும், ஒரு நாள் முதல்வன் போல வந்த முதல் நாள் மட்டுமே காட்சி தந்த அந்த நளந்தனும் தான். இவர்கள் தவிர்த்து டிரைவர், தோட்டக்காரன், சமையல்காரன், வெளி வேலைக்கு ஒரு ஆள், மேல் வேலைக்கு ஒரு ஆள், அது போக ஒரு எடுபிடி என ஒரு ஆறு பேர். இவர்களோடு தற்காலிக வரவாக இவள் ஒருத்தி!

வேலைக்காரர்களில் கூட ஒரு பெண் இல்லாதது அவளுக்கு வியப்பாய் இருந்தது. அவரவர் வேலையை பிசகின்றி செய்தனர் வேலையாட்கள் அனைவரும். அதிகப்படி பேச்சு ஒன்றும் காணோம். சுந்தரத்திற்கு ஏதோ இதய நோய். கூடவே ஆஸ்துமா. அதிகம் பேசினாலே மூச்சிரைப்புதான். 'பிசினஸ்' எல்லாம் பேரன் தான் பார்த்துக் கொள்கிறான் போலும். இந்த சின்ன வயதில் அவனது பொறுப்பு மிதுனாவுக்கு மலைப்பாய் இருந்தது. கெட்டிக்காரன் தான்..கூடவே கொஞ்சம் சிரித்தால் நன்றாக இருக்கும்.

    வேளாவேளைக்கு உணவு பெரியவர் அறைக்கு வந்து விடும். முன்பு எப்படியோ..மிதுனா வந்தபின், அவர் உணவருந்தி முடிக்கும் வரையில் அவர் அருகிலேயே இருந்து பொறுப்பாய் பரிமாறி, உப்பு,ஊறுகாய், தண்ணீர் என குறிப்புணர்ந்து கவனித்து, கூடவே அவருக்கு பேச்சுத்  துணையாகவும் இருப்பாள். தள்ளாத வயதில், தனிமைச் சிறையில் அவர் ரொம்பவே ஏங்கிப் போயிருப்பதாக அவளுக்கு தோன்றும்.

  இந்த நளந்தன் இவரோடு இப்படி நேரம் செலவிடுவானோ? முதல் சந்திப்பில் அவனிடம் கண்ட கடுமை எதிர்மறையான எண்ணத்தை தோற்றுவித்தாலும்.. 'வேறு ஏதாவது பேசுங்கள், தாத்தா" என்று சொன்னானே..அப்படி என்றால் பேசுவது..ஏதாவது பேசிக் கொண்டிருப்பது வழக்கம் என்றும் அர்த்தமாகிறதே..என அவனுக்காக மனம் வக்காலத்து வாங்கும்!

  உணவு வேளைகள் போக, காலையில் ஒரு தரம், மாலையில் ஒரு தரம் தாத்தாவோடு பொதுவாக ஏதாவது உரையாடுவது வழக்கமாகி போனது. மிஞ்சிய நேரத்தில் சமையல்கட்டில் உதவினாள். முதலில் மருண்டு மறுத்த சமையல்காரர் அவளது யதார்த்த குணம் கண்டு ஒரு மரியாதை கலந்தத்  தோழமையுடன் பழக ஆரம்பித்துவிட்டார். மற்றவர்களும் 'மீனாம்மா' என்று இயல்பாக அழைக்க தொடங்கிவிட்டனர். அவள் தாத்தாவும் அவளை 'மீனாம்மா' என்று தான் அன்போடு அழைப்பார்! அதுவே அந்த புதிய சூழலில் ஒருவகை ஆறுதலைத்  தந்தது .

  தோட்ட மேற்பார்வையும் சில சமயம் நடக்கும். ஆனால் அதிகாரமாக உத்தரவிடாது, 'இந்த செடி பட்டுப் போய் விட்டதே..உரம் போட்டாலும் பிடிக்குமா?..இங்கே இன்னொரு ரோஜா பதியன் போடலாமா?' என யோசனைகளாய், சக மனுஷியாய், அவள் கேட்கும் போது, தோட்டக்காரருக்கும் தவறாய் தோன்றுவதில்லை.

  உண்ட வீட்டிற்கு தன்னால் ஆன சிரமதானம் என்று செய்தது போக, தனக்கென சில மணித்துளிகளும் அவளுக்கு கிடைத்தன. நளந்தன் வரும்வரை வேலை பற்றி ஒன்றும் கேட்கமுடியாது..அதற்காக சும்மா இருக்கவும் முடியாதே.. அதனால், முன்பு செய்த தன் பகுதி நேர வேலை - ஒரு பெரிய டைப்பிங் அகாடமியில் டைப்பிங் ஹையர், லோயர் பரீட்சை தாள்கள் மதிப்பிடும் வேலை - அதைத்  தொடர முடிவு செய்தாள். தாள்கள் அஞ்சல் வழி அவளுக்கு அனுப்பப்படும், திருத்தியதை அவளும் அது போன்றே திருப்பி அலுவலகத்திற்கு அனுப்பிவிடுவாள். சொற்ப சம்பளம் தான். அதிலும் இந்தகாலத்தில் கம்ப்யூட்டர்-ஏ திருத்திவிடும். இன்னும் இப்படி வெளி ஆட்களிடம் கொடுப்பது அவளுக்குமே ஆச்சர்யம் தான். இன்றோ நாளையோ இந்த வேலையும் போய்விடும்..இருக்கும்வரை செய்வோமே..ஒரு நிரந்தர வேலை கிடைக்கும்வரை இது ஒரு பற்றுகோள். சுந்தரம் தாத்தாவிடம் இதுபற்றி அவள் இன்னும் சொல்லவில்லை..அவர்கள் தகுதிக்கு இது கூடாதென தத்துபித்து என்று அவர் மறுப்பு கூறிவிட்டால், மீறி செய்வது முறையாகாது. எப்படியும் அஞ்சல் வழிதான் பரீட்சை தாட்கள் வருவதும், போவதும். இதில் என்ன பெரிய பாதகம்? அதனால் இந்த  வீட்டு முகவரியை மட்டும் அந்த அகாடமியில் மறுபதிவு செய்து கொண்டு முன்பு போலவே தன் பணியை எஞ்சிய மணித்துளிகளில் வீட்டில் இருந்தவாறே தொடர்ந்தாள்.

தாத்தா சொன்ன சில வாரங்கள் முடிந்தபாடில்லை. அவரை மீண்டும் மீண்டும் வேலை விஷயமாகவோ, மற்ற விஷயமாகவோ தொந்தரவு செய்ய அவளுக்கு ஒரு மாதிரி இருந்தது. சும்மாவே நளந்தனின் தாமதப்பட்ட வரவால் சோர்ந்திருந்தார். மூச்சிரைப்பு வேறு!

இந்த நளந்தன் வந்து, அவனிடம் இந்த தாத்தா சொல்லி, பின் அவளுக்கென ஒரு வேலையை அவன் கண்டெடுத்து,..அதற்குள் தன் தாத்தாவே காசியில் இருந்து வந்து விடுவார்! சலிப்பும் ஏக்கமும், நம்பிக்கையும், நம்பிக்கையின்மையுமாய் நாட்கள் உருண்டோடின.

இருள் மறைத்த நிழல் - 13

    வேலை விஷயம் வேண்டுமென்றால் நளந்தனின் வரவுக்காகக்  காத்திருக்கலாம் ஆனால், அவள் தாத்தாவைப் பற்றியது..அவரது பயண விவரமெல்லாம் சுந்தரம் தாத்தாவைக் கேட்கலாமே என்று பார்த்தால், அதற்கும் ஏதேனும் ஒரு தடை..ஒரு தடங்கல்..

       அன்று சந்தானம் உறங்கி எழுந்ததும் கூப்பிடுவார் என்று சுந்தரம் சொன்னபடியே மறுநாள் டாக்டர் சுகந்தனின் வீட்டிலிருந்து தொலைபேசி அழைப்பும் வந்தது. அவள் தாத்தாவும் பேசினார். எல்லாம் அவளுக்குத்  தெரிந்த விவரம் தான். முழு மருத்துவப் பரிசோதனை செய்தபின் பயணம் மேற்கொள்வது என்று முடிவாம். அநேகமாக அடுத்த வாரம் கிளம்பி விடுவோம் என்றார். குரல் சோர்ந்தமாதிரி தெரிந்தாலும், இரண்டு நாளைக்கு ஒரு முறையேனும் அவரே அழைத்து பேசியதால் மிதுனாவும் கொஞ்சம் அமைதியுற்றாள்.

      அடுத்த வாரமும் வந்தது..ஆனால் காசிப்  பயணம் தொடங்கியபாடில்ல்லை! சுகந்தனின் தந்தை சுகவனத்திற்கு உடம்பு சுகமில்லையாம். ஒரு பத்து நாட்களுக்கு பயணத்தைத்  தள்ளிப் போடலாமென்று முடிவாம். நினைவு தெரிந்த நாள் முதலாய் அவள் தாத்தாவைப்  பிரிந்து இருந்ததே இல்லை எனலாம். இந்தப் பயணம் தள்ளிப் போகப் போக  பாட்டனின் அருகாமைக்கு மிகவும் தவித்தாள் மிதுனா.

"பேசாமல் திரும்பி வந்து விடுங்கள் தாத்தா..காசிக்கு அடுத்த வருடம் போய்க் கொள்ளலாம்" என்று வாய் வரை வந்ததை பெரும்பாடுபட்டு விழுங்கினாள்.

தாத்தா சங்கடப்படக்கூடும்.. நினைத்ததை மறைத்து, "அந்த பத்து நாள் இங்கே வந்து என்னோடும் சுந்தரம் தாத்தாவோடும் இருங்களேன் தாத்தா" என்று மாற்றி கூறிப் பார்த்தாள்.

அவள் ஏக்கம் அவரைத் தாக்கியதோ என்னவோ, ஒரு நிமிட அமைதிக்குப்பின் தழுதழுத்தக் குரலில், "அது முடியாதே மீனாம்மா .. எனக்கும் உடல் அசதியாக இருக்குதடா" என்றார்.

   பதறிப்போன மிதுனா, "என்னாச்சு தாத்தா?! நான் வேணா அங்கே  வரட்டுமா..இந்த உடம்போடு எதற்கு தாத்தா அவ்வளவு நீண்ட பயணமெல்லாம்?  வேண்டாம் தாத்தா.."  முடிக்குமுன் விசும்ப ஆரம்பித்துவிட்டாள்.

அவள் கலங்கியதை கண்ணுற்ற சுந்தரம் இடையில் புகுந்து அவளையும் தாத்தாவையும் சமாதானப் படுத்தி,  சாமி விஷயம்.. வருவதாக சொல்லிவிட்டு நிறுத்தக் கூடாது என்றும்..அது தாத்தாவின் மனதில் தீராத சங்கடத்தை ஏற்படுத்தும் என்றும் கிளிப் பிள்ளைக்கு சொல்வது போல் சொல்லி அவளை ஒருவாறு அமைதிப்படுத்தினார்.

    அடுத்த வாரமோ அங்கே சந்தானம் தாத்தாவுக்கும், இங்கே சுந்தரம் தாத்தாவுக்கும் ஒருசேர ஜூரம்..ஃப்ளு போல ஏதோ வைரஸ். சுகந்தன் போன் பண்ணி சந்தானத்தை முறையாக பார்த்துக் கொள்வதாக உறுதிகொடுத்தார். சுந்தரம் தாத்தாவின் நிலைதான் கொஞ்சம் மோசம். ஃப்ளுவோடு ஆஸ்துமா வேறு. ஆனால் அவளது தொடர்ந்த அன்பான பராமரிப்பில் விரைவிலேயே உடல் தேறினார். நளந்தனின் தொடர்  போன்கால்களும் ஒரு முக்கியக் காரணம்.

  அவருக்கு மூச்சிரைப்பு அதிகமாகிவிட்டது தெரிந்ததும் அவனது STD கால்களும் அதிகரித்தன. தினமும் இருமுறை அவரை அழைத்து நலம் விசாரித்தான். முதல் இரு நாள் மட்டும் அவள் தொலைபேசியை எடுத்து பேசினாள். பின் அவன் அழைப்பு வழக்கமானவுடன், ரிசீவரை அவளே எடுத்தாலும், நேரே தாத்தாவிடம் கொடுத்துவிட்டு அவள் தோட்டம்பக்கம் சென்றுவிடுவாள். தாத்தாவிற்கும் பேரனுக்கும் ஆயிரம் இருக்கும். இடையில் தான் எதற்கு?

   என்ன பேசுவானோ! அவள் மீண்டும் உள்ளே செல்லும்போது, தாத்தாவின் முகம்  ஆயிரம் வாட்ஸ் பல்பு போல பளிச்சென்று இருக்கும்! இவ்வளவு பாசமா பேரன் மேல்?! அல்லது அந்த நளந்தனின் குரலுக்கு தான் அவ்வளவு சக்தியா?! இரண்டும்தான் என்றது மனம். அவனோடு ஒரு வார்த்தையும் பேசாதபோதும், அவன் அழைப்பு வரும் நேரம் அவள் மனதிலும் ஒரு பரபரப்பு பரவுவதை மிதுனா கவனித்திருக்கிறாளே!

  அன்று காலைகூட  சுந்தரம் தாத்தா பரபரப்புற்றிருந்தார் தான். அவன் குரலை கேட்கும்முன் இருக்கும் வழக்கமான பரபரப்பு அல்ல. அதீத பரபரப்பு. என்ன சேதி என்று மிதுனாவுக்குத்  தெரியவில்லை. என்னவென்று தெரிந்த போதோ என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை!

இருள் மறைத்த நிழல் - 14

     அன்றும் மிதுனா எப்போதும் போல தானே தாத்தாவிற்கான காலை சிற்றுண்டியை எடுத்துக் கொண்டு அவர் அறை நோக்கி சென்றாள். என்றைக்கும் இல்லாத அதிசயமாய் கதவு சாத்தியிருந்தது. காற்று பலமாய் அடித்தது போலும் என்று எண்ணி தட்டை இருகைகளிலும் ஏந்திய நிலையில் கதவை முழங்கையால் ஓசையின்றி உந்தி தள்ளியபடியே உள்ளே செல்ல முற்பட்டாள். தாத்தா ஒருவேளை அசதியாய் குட்டி தூக்கம் போட்டிருந்தால் எழுப்ப வேண்டாமே என்றும் ஒரு எண்ணம்.

  கதவைத் திறந்தவள் அப்படியே செய்வதறியாது நின்றாள்.  பாதி திறந்த கதவின் அப்பால் தாத்தாவின் கையை பிடித்தபடி அவர் அருகில் அமர்ந்திருந்தது.. நளந்தன்!

 அவன் முகத்தில் முதல் நாள் கண்ட அதே புருவ சுளிப்பும், ஏக கடுப்பும். இவன் இன்று வருவான் என்று தெரியாதே!  ஓ!! இவன் வரவை எதிர்பார்த்துதான்  தாத்தாவிடம் அத்தனை பரபரப்பா?! இந்த தாத்தாவாவது இப்படி என்று அவளிடம் முன்பே சொல்லி இருந்தால் கொஞ்சம் கவனத்தோடு இருந்திருப்பாளே! குறைந்தபட்சம், சிரமம் பாராமல் தட்டை கீழே வைத்துவிட்டு ஒருமுறை கதவை தட்டிவிட்டாவது வந்திருப்பாளே என்று மனம் அடித்துக் கொண்டது.

    இது இரண்டாவது முறை..இப்படி நாகரீகமின்றி அவனிருக்கையில் முன்னறிவிப்பின்றி அறையினுள் நுழைவது. இந்த முறை என்ன மண்டகப்படி கிடைக்கப்போகிறதோ!! ஒருகணம் உறைந்த மிதுனா அஞ்சியபடிதான் அடுத்த அடியை எடுத்து வைத்தாள். தட்டை அருகிருந்த மேஜை மேல் வைக்கும் வரைகூட அவன் வாய் திறந்து எதுவும் பேசினானில்லை.

  "வந்து..சாரி..நீங்கள் வந்திருப்பது தெரியாது..கையில் தட்டு..ரெண்டு கைகளிளிலும்..வந்து..கதவை தட்ட முடியவில்லை..கீழே வைதுவிட்டேனும் தட்டி இருக்கலாம்..தாத்தா தூங்குவாரோ என்று..அப்படியே.."திக்கித்  தடுமாறி வார்த்தைகள் வந்து விழ அவன் முகத்தை அதுவரை பாராமல் பேசியவள், அவனிடத்தில் இருந்து எந்த பதிலும் வராததைத் தொடர்ந்து பார்வையை அவன் முகம் நோக்கி உயர்த்த, வியந்து போனாள்!

   அவன் முகத்தில் சற்றுமுன் கண்ட கோபத்தின் சிறு சாயல்கூட இல்லை. மாறாக ஒரு சின்ன புன்னகை! அவனிடமா?! கருத்து அடர்ந்த  மீசைக்கடியில், அளவான அழகான புன்னகை! கூட சேர்ந்து சிரித்த கண்கள்.

அலை அலையாய் படிந்து பளபளக்கும் கேசம்.  பரந்த நெற்றி. ஏறி இறங்கிய அடர் புருவம். கத்தி போல கூர்மையான கண்கள். கண்கள் கத்தி என்றால், நான் என்னவாம் என்று போட்டியிடும் எடுப்பான  நாசி! பிடிவாதத்தைக் காட்டும் உறுதியான தாடை. கச்சிதமாக நறுக்கப்பட்ட மீசை. முக்கால்  காதுவரை நீண்ட கிருதா. கீழுதட்டிற்கு கொஞ்சம் கீழே தொடங்கி மத்தியில் ஓர் மெல்லிய நேர் கோடாய் மோவாயில் ஆண்மை கூட்டும் ஒரு சின்ன வெட்டு. மாநிறத்திற்கும் கொஞ்சம் குறைந்த நிறம். செதுக்கியது போல் நேர்த்தியான பிம்பம். கிட்டத்தட்ட ஒரு கருப்பு  கிரேக்க சிலை போன்ற அவனது தோற்றத்தில் பிரமித்தாள் மிதுனா.

  அவன் ஒற்றைப் புருவத்தை மேலே ஏற்றி கேள்வியாய் நோக்க, 'சேச்சே..என்ன இது பட்டிக்காட்டான் மிட்டாய் கடையை பார்ப்பது போல' என்று தன்னை தானே உள்ளுக்குள் கடிந்துகொண்டு, சடாரென பார்வையைத் தாழ்த்திக் கொண்டாள். தன் சலனத்தை கவனித்துவிட்டானோ..மனம் சஞ்சலப்பட்டது. தன் தடுமாற்றத்தை இருவரும் அறியுமுன் அங்கிருந்து அகன்றுவிட துடித்து, "நீங்கள் பேசிக் கொண்டே சாப்பிடுங்கள் தாத்தா..எதுவும் தேவை என்றால் பெல் அடியுங்கள்..நான்..முத்து..வருவான் என்று அவனைப் பாராது உரைத்து நகர முயன்றாள்.

   அவனோ அவள் பேசவே இல்லாதது போல, சம்பந்தா சம்பந்தமின்றி,  "இங்கு புலி ஏதும் தப்பி வந்துவிட்டதா, தாத்தா?" என்று ரொம்ப அக்கறையாக கேட்டான். இது என்ன மடத்தனமான கேள்வி? வீட்டில் எங்கிருந்து புலி வரும்? அவள் குழம்பி தாத்தாவை ஏறிட்ட அதே வினாடி,  அவர் கண்ணிலும், அவன் கண்ணிலும் எட்டிப பார்த்த குறும்பில் அவன் கேலிப் பேச்சு  புரிந்தது! புலியைக் கண்டது போல அவள் அவனைப் பார்த்து ஓடுகிறாளாம்!

    சட்டென முகமும் அகமும் மலர சிரித்தவள், "புலி ஏதும் வரவில்லைதான். ஆனால், கடுவன் பூனை ஒன்று ஊரிலிருந்து திரும்பிவிட்டதாகக் கேள்வி "  என்று அதே குறும்போடு கூறிவிட்டாள்! மனதில் எண்ணியதை யோசியாமல் வாய் விட்டபின்தான், இதை விளையாட்டாய் ஏற்றுக் கொள்வானோ..என்று கலக்கத்தோடு அவனை ஏறிட்ட மிதுனா மறுபடியும் பிரமித்துப் போனாள்!

  அவனது மென் நகை விரிந்து வெண்பற்கள் மின்ன வாய்விட்டு சிரித்தான் நளந்தன்! அவன் சிரிப்பில் அந்த மாயக் கண்ணனின் சாயல்! கண்ணோரம் சுருங்க சிரித்த அவனது கம்பீரம் அவளை ஈர்த்தது. இவனுக்கு இப்படி சிரிக்க கூட தெரியுமா? தன்னை மறந்து அவள் வியந்து நோக்க, அவன் "Hello!! Welcome Back!" என்று சொடக்கு போட்டு அவளை பூமிக்கு மீட்டு வந்தான்!

  "என்ன, கடுவன் பூனை சிரிக்கவும் செய்கிறதா?" என கேட்டு அவளை மெலிதாய் அதிரவும் செய்தான்.  "புரிந்தால் சரி" என்று அதே கிண்டலுடன் பதில் கூறி, ஒரு துள்ளலுடன் வெளியேறினாள் மிதுனா!

பரவாயில்லை! நன்றாகத்தான் பழகுகிறான்! அன்று ஏதோ மூடு சரியில்லை போல!  ஆமாம் தாத்தாவிடம் கூட சிறு எரிச்சலோடு தானே 'வேறு ஏதாவது' பேச சொன்னான். அந்த நேரத்தில் முன்பின் தெரியாத ஒருத்தி தன் பாட்டில் அறைக்குள் வந்துவிட கோபம் வரும்தானே. என்னவோ நளந்தன்  மனம் கோணாமல் நடந்துகொள்ள மனம் துடித்தது. ஏன்?! அவளுக்கு புரியவில்லை. புரிந்துகொள்ளவும் அவளுக்குப் பிரியமில்லை. வீட்டினர் மனம் கோணாமல் நடக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறாள். அவள் தாத்தாவும் அதையே தானே சொன்னார்.. 'அவங்க மனம் கோணாமல் பார்த்து நடந்துக்கோ, பாப்பா' என்று.... இதிலென்ன பெரிய ஆராய்சசி?!

இருள் மறைத்த நிழல் - 15

  சமையல் அறையைக் கடக்கும்போது தான், தாத்தா அறையில் மிளகுதூள் தீர்ந்துவிட்டதே என்று அவளுக்கு நினைவு வந்தது. அன்று அவருக்குத்  தொண்டைக் கமறலாய் இருந்ததால், காலைச் சிற்றுண்டியே  சிக்கன் சூப் தான். பெரும்பாலும் தாத்தா அவர் அறையிலேயே உண்பதால்,  உப்பு, மிளகு தூள் போன்றவை அங்கேயும் ஒரு shaker-ல் எடுக்க வசதியாக இருக்கும். நேற்றிரவு , pepper shaker-ஐ எடுத்து வந்து refill செய்ய மறந்துவிட்டாள். தாத்தாவிற்கு சூப் என்றால் எப்போதும் கூடுதலாய் கொஞ்சம் மிளகுதூள் சேர்த்தால் தான் திருப்தி.

  இப்போது, மறுபடியும் மிளகுதூளோடு அங்கே செல்ல வேண்டும். நளந்தனின் வேடிக்கை பேச்சும், பளீர் சிரிப்பும், அவளை அங்கே செல்லத் தூண்டியது என்றாலும், சும்மா சும்மா ஏதோ சாக்கிட்டு அவன் இருக்கையில் அவள் அங்கே செல்வதாக நினைத்துக் கொள்வானோ என்றும் தயக்கமாக இருந்தது. ஏனோ அவன் எண்ணத்தில் தான் தாழ்வது அவளுக்கு  கிஞ்சித்தும் பொறுக்கவில்லை.  ஏதோ இப்போதுதான் சுமுகமாக சிரிக்கிறான். அதை கெடுத்துக் கொள்வானேன்!

   தாத்தாவாக கேட்டால் எடுத்துச் செல்லலாமே என்றது ஒரு மனம். முத்துவிடம் கொடுத்தனுப்பேன் என்றது ஒரு மனம். ம்ஹும்.. அது மரியாதை அல்ல. இத்தனை நாள் நீதானே தாத்தாவிற்கு எல்லாம் பார்த்துப் பார்த்து செய்தாய்? இதிலென்ன தவறு? நீயே போ..என்றது ஒரு மனம். கடைசியில் தானே செல்வது, அதிலும் உடனே செல்வது, அதிலும் கதவைத் தட்டிவிட்டே செல்வது என்று ஒரு முடிவோடு மிளகு டப்பாவைத் தூக்கிக் கொண்டு அவளே சென்றாள்.

   கதவைத் தட்ட முனைகையில், உள்ளே தன் பெயர் அடிபடுவது கண்டு தயங்கினாள். உள்ளே செல்வதா வேண்டாமா என்று அவள் தன்னுள் திணறுகையில், "மிதுனா நல்ல பெண்ணப்பா" என்ற தாத்தாவின் குரல் அட்சர சுத்தமாய் சாத்திய கதவையும் தாண்டிக் கேட்டது. ஒட்டுக் கேட்பது தவறு..அங்கிருந்து அகன்றுவிடத தான் நினைத்தாள் மிதுனா. ஆனால் தொடர்ந்து வந்த நளந்தனின் குரல் அவளைத் தடுத்தது.

"நான் கூட அவளுக்கு நன்றி சொல்ல வேண்டும், தாத்தா"

இவன் எதற்காக தனக்கு நன்றி சொல்ல வேண்டும்? அறிந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற ஆவல் அவளை நகரவிடவில்லை. நகர சொன்ன மனசாட்சியையும்  தலையில் தட்டி ஒரு புறம் உட்கார வைத்தது!

தன் கணீர் குரலில் தொடர்ந்தான் நளந்தன்.

"அவள் கவனிப்புப் பற்றி நீங்கள் அவ்வளவு சொன்னதால் தானே தாத்தா நானும் அங்கே உங்களைப் பற்றியத் தவிப்பின்றி இருக்க முடிந்தது. இரண்டு நாள் கூட ஆனாலும் அங்கேயே இருந்து வேலையையும்  முடிக்க முடிந்தது."

அவளுக்கு உச்சி குளிர்ந்து. அது தான் அவ்வளவு இளக்கமாகப் பேசினானா?! இன்றும் அவள் உள்ளே நுழைந்ததும் கோபம் வந்தது தான்..ஆனால் நொடியில் தணிந்தும் விட்டான் தான்.. இம்மென்றால் கோபம் வருகிறதே! கொஞ்சம் முன்கோபி போல..
நொடியில், மகா முசுடு கொஞ்சம்..கொஞ்சமே கொஞ்சம் முன்கோபி ஆன வினோதம் உள்ளே குறுகுறுத்தது. ஆனால் அவள் மகிழ்ச்சிக்கு அவ்வளவு தான் ஆயுள் போலும்.

ஒட்டுக் கேட்ட எவர் தான் நல்லதைக் கேட்டிருக்கிறார்கள்?! மனசாட்சிக்கு மதிப்புக் கொடுத்து முன்பே அங்கிருந்து நகர்ந்திருக்கலாமோ என்று அன்று பூராவும் அவள் நோகும்படி ஆயிற்று நளந்தனின் தொடாந்தப் பேச்சு.

"அவள் தாத்தா..உங்கள் சிநேகிதர் சந்தானம்..அவரிடம் பேசினீர்களா தாத்தா"

"ம்.. பேசினேன்.. அவளுக்கு இருக்கும் ஒரே சொந்தம் அவன் தான்..அவனையும் பிரிந்து இருக்க வேண்டியதாகிவிட்டது..எனக்கு ஒரு பேச்சுத் துணையாக 'Companion' போல இரம்மா என்றேன்..சோம்பி இருக்க மனமின்றி, எல்லா வேலையையும் இழுத்துப் போட்டுக்கொண்டு செய்கிறாளடா, விஜி.." குரல் கம்மிற்று அவருக்கு.

"எல்லா வேலையும் என்றால்..ஏதாவது நல்ல சம்பளமாக போட்டுத் தர வேண்டியது தானே தாத்தா..தனக்கென நல்லதாய் ஆடை அணிகளாவது வாங்கிக் கொள்வாளே.  உங்களுக்கும் அவளைப் பிடித்திருக்கிறது. நீங்கள் சொல்வது போல ஒரு 'companion' போல இங்கேயே இருந்து.. கணிசமான தொகை அவள் பெயரில் மாதாமாதம் போட்டுவிடலாம்.. அவள் எதிர்காலத்திற்கும் வகை செய்தாற்போல ஆகும்.." மேற்கொண்டு கேட்க அங்கே மிதுனா இல்லை!

பாவம், இருந்திருந்தால்.. தாத்தா அவனை அப்படிப் பேசியதற்காகக் கடிந்து கொண்டதையும், சந்தானமும் அவரும் எந்த அளவிற்கு நெருங்கிய சிநேகிதர்கள் என்று கூறியதையும், அவள் இந்த வீட்டுப் பெண் என்று தான் கருதுவதாகச் சொன்னதையும்  கேட்டிருக்கலாம்!

சமையல் அறைக்கு விதிர்விதிர்த்து வந்தவள்,  முத்துவை அழைத்து, அவனிடமே மிளகுத் தூளைத்  தாத்தாவின் அறைக்குக் கொடுத்தனுப்பினாள். இதை முன்பே செய்திருக்கலாம்! தன்னறைக்கு விரைந்து வந்து அப்படியேக் கட்டிலில் விழுந்தாள் மிதுனா.

 'நல்ல சம்பளம்!' பொட்டில் அறைந்தாற்போல இருந்தது அவளுக்கு. சுந்தரம் தாத்தா என்ன உரிமை கொடுத்தாலும், அவள் அன்னியம் தானே..அவன் சொன்னதில் என்ன தவறு? ஆனாலும் இது ஏன் தன்னை இவ்வளவு பாதிக்க வேண்டும் என்று அவளுக்குப்  புரியவில்லை.

சற்றுமுன் அவனது ஒரு சிரிப்பில் உலகை வென்ற திருப்தி கொண்டது இப்போது பெரும் மடத்தனமாக தோன்றியது.தாத்தா திரும்ப திரும்ப அவளை தன் சொந்த பேத்தி போல என்றதை அவள் அப்படியே எடுத்துக் கொண்டாளா?! தன் நிலை மறந்து அப்படி அவன் சிரிப்பில்..அவனில் லயிக்கவும் வேண்டுமா?!

ஏதோ ஒன்று..முளையிலே கிள்ளி எறிய வேண்டிய ஒன்று.. ஒரு மடத்தனம்..தன்னுள் குடிகொண்டு இலை மறை காயாக பல்லிளித்தது!

இன்னதென்று முழுதும் புரியாவிட்டாலும், இப்படி கண்டதே காட்சி கொண்டதே கோலம் என்றில்லாமல்,  இனி மனதைக் கட்டுக்குள் வைக்க வேண்டும் என்ற நினைப்போடு  தூங்கிப் போனாள் மிதுனா.

இருள் மறைத்த நிழல் - 16

   மிதுனாவின் மறுநாள் வழக்கம் போலத் தான் விடிந்தது. இரவில் குழம்பிக் கிடந்த மனமும் தெளிவுற்றார் போலத் தான் இருந்தது. குளித்து உடை மாற்றும்போது மட்டும் அவன்..நளந்தன் தன் ஆடை பற்றி விமர்சித்தது நினைவிற்கு வந்தது. 'நல்லதாய் ஆடைகளாவது வாங்கிக் கொள்வாளே..'

தன் கையில்  இருந்த ஆடையைப் பார்த்தாள். பரவாயில்லை ரகம் தான். வந்த புதிதில், சுடிதாரா, சேலையா என்ற சந்தேகத்தை தாத்தாவிடமே கேட்ட போது, அவர் "நீ அங்கே உன் வீட்டில் என்ன உடுப்பாயோ அதைத்  தாராளமாக இங்கேயும் அணியலாம்மா..நான் தான் இது உன் வீடு என்று சொன்னேனே" என்றார்.

அதனால் இப்போதெல்லாம் அவள் சுடிதார் தான் அணிவது. நேற்று அணிந்திருந்ததும் சுடிதார் தான். ஆனால் பழையது. அவள் கொண்டு வந்ததே ஒரு பத்து, இருபது  உடுப்பு தான். மூன்று மாத தங்கலுக்கு அது குறைவோ?!..கொண்டு வந்த போதே அவை கொஞ்சம் பழையன. வந்த இந்த மூன்று வாரங்களாக அவற்றையேத் துவைத்துத் துவைத்து உடுத்தி, கொஞ்சம் மங்கித் தெரிந்தன..
அதிலும் நளந்தனின் குறிப்பிற்கு பின் ரொம்பவே மங்கித் தெரிந்தன.

அதென்ன அவன் கருத்திற்கு அவ்வளவு முக்கியத்துவம் தருவது?! தன்னையேக் கடிந்து கொண்ட மிதுனா, ஒரு பிடிவாதத்துடன் கையிலிருந்த அந்த சுடிதாரையே அணிந்துகொண்டாள். இப்போதைக்கு அவளுக்கு வேறு 'Option-ம்' கிடையாதுதான்..ஆனால், இது தான் நான். இது தான் என் நிலைமை..இதில் வெட்கப்பட ஒன்றும் இல்லை' என்ற நிமிர்வோடு இருக்கலாம் தானே?

 இருப்பினும், விடைத் தாள் திருத்திய பணம் கையில் இருந்தது. அதோடு தன் தாத்தா அவளிடம் கொடுத்திருந்தக் கைச்செலவு பணமும் தாராளமாகவே இருந்தது. சுந்தரம் தாத்தாவிடம் சொல்லி இந்த வாரத்தில் ஒரு நாள் கடைத்தெருவிற்கு சென்று ஓரிரண்டு உடைகளாவது நல்லதாய் எடுத்துக் கொள்ளவேண்டும்.. தன்  சுய மரியாதைக்காகவாவது நல்ல உடைகளாய்... இன்னும் கூட  சில பொருட்கள் வாங்க வேண்டியிருந்தது.

தாத்தாவின் சிற்றுண்டியை எடுத்துக் கொண்டு அறை வாயிலை அடைந்தவள், இந்த முறை ஞாபகமாக கதவு திறந்தே இருந்தாலும், இருமுறை மென்மையாகத்  தட்டி, "வரலாம்" என்ற நளந்தனின் ஆழ்குரலைக் கேட்ட பின்பே உள்சென்றாள். இருபத்தி ஒரு வயது பட்டாம்பூச்சி மனம் நேற்றிரவே தரை இறங்கிவிட்டிருந்ததால் இன்று அவனது முறுவலை இயல்பாய் ஏற்று பதில் முறுவல் தர முடிந்தது.

"உங்களுக்கும் இங்கேயே டிபன் எடுத்து வரவா?" மென்குரலில் வினவினாள் மிதுனா.

"உனக்கும் சேர்த்து எடுத்து வர சொல்லேன்" என்றான் அவன்.

"இல்லை..நான் இன்று விரதம்..உங்களுக்கு மட்டும் சொல்லி விடுகிறேன் " என்று வாய்க்கு வந்ததை சொல்லி விட்டு நகர முனைந்தாள் அவள்.

"விஜிம்மா, இன்று சாயந்திரம் இவளை வெளியே அழைத்துப் போகிறாயா? கடைத் தெரு எங்கானும்..மீனாம்மா, உனக்கும் ஏதாவது வாங்க வேண்டும் என்றால் வாங்கிக் கொள்ளலாமே.." திடுமெனத்  தாத்தா சொல்ல அங்கே ஒரு சங்கடமான மௌனம் நிலவியது.

"இல்லை.."என இருவரும் ஒரு சேர மறுப்புக் கூற ஆரம்பிக்க, நளந்தன் கண்ணியவானாய் அவள் பேச விட்டுக் கொடுத்தான்.

"நானே போய் கொள்வேன் தாத்தா.."

"புது இடத்தில் எப்படியம்மா.."

"டிரைவர்.." என்று இழுத்தவள் "அடுப்பில் பால்..நான் போகிறேன் தாத்தா " என்று கூறி அங்கிருந்து விரைந்து வெளியேறினாள். நளந்தனும் மறுத்துக் கூறத்தானே முனைந்தான் - அதன்பின்னும் அவனோடு செல்ல அவள் தன்மானம் இடம்தரவில்லை.

அன்று சமையல்காரர் விடுப்பு எடுத்திருந்தார். அதனால் சமையல் அவள் பொறுப்பு. பொதுவாக அவர் விடுப்பு எடுக்க வேண்டியிருந்தால் வேறு ஆளுக்கு அவரே ஏற்பாடு செய்துவிடுவார். ஆனால் மிதுனாதான் தானே பார்த்துக் கொள்வதாகக் கூறி அவரைத்  தடுத்துவிட்டாள். இது சுந்தரத்திற்கு கூடத்  தெரியாது.

அவரை தன் சொந்தத்  தாத்தாவாகவே இந்த குறுகிய காலத்தில் நினைத்துப் பழகிவிட்டிருந்தவளுக்கு, இந்த வீடும் அந்நியமாய் அன்றுவரை அவள் கருத்தில் தோன்றவில்லை. அதாவது, நளந்தன் 'நல்ல சம்பளத்திற்கு' அவளை பரிந்துரை செய்யும்வரை!

மனம் கனக்க சமையலைக் கவனித்தாள் மிதுனா. ஏதோ சமையல்காரியாக நிலையிறங்கிப் போய்விட்ட மாதிரியும் கூட இருந்தது. 'சே! சே!' இது என்ன நினைப்பு! தாத்தா தன் மேல் உண்மையான பாசம் வைத்திருப்பவர். தன்  தாத்தாவை ஒத்த வயதுடையவர். அவரது நெருங்கிய நண்பரும் கூட. தனக்குத்  தஞ்சமும் அளித்திருப்பவர். அவருக்கு சமைப்பதில் என்ன இழிவு?! மனதைத் தேற்றிக் கொண்டாள் மிதுனா.  கூடவே, ஒரு நல்ல உத்தியோகம், படிப்பிற்கு ஏற்ற வகையில், விரைவாக தேடிக் கொள்ளவேண்டும்..சீக்கிரமாக..என்ற எண்ணமும் உறுதிப் பெற்றது.

பலவாறு அல்லல்பட்ட மனம் மாலையில் நிதானப்பட, துவைத்தத்  தன் துணிகளை கட்டிலில் உட்கார்ந்து மடித்து வைத்துக் கொண்டிருந்தபோது, அழுத்தமான காலடிகளும், அதைத்  தொடர்ந்து கொஞ்சமே சாத்தியிருந்த அவளது அறை கதவில் சன்னமாய் இரு தட்டலும் கேட்டது. ஒரு வினாடி தாமதத்திற்குப்பின், கதவை முற்றிலுமாகத்  தள்ளித் திறந்து கம்பீரமாக நின்றுகொண்டிருந்தான் நளந்தன்.

படபடத்து எழ யத்தனித்தவளை கையமர்த்தி, " நானும் ஷாப்பிங் செய்ய வேண்டி இருக்கிறது. சாலமனும் இரண்டு மூன்று நாள் லீவாமே, தாத்தா சொன்னார்..இன்னும் அரை மணி நேரத்தில் கிளம்பினாயானால், நானே கடைத்தெருவிற்குக் கூட்டிச் செல்வேன். அரை மணி நேரம் போதுமல்லவா? எனக்கு  இரவில் ஒரு டின்னர் செல்ல வேண்டும்.." என்றான்.

அவன் பேசப் பேச எழுந்தே விட்டவள் அவன் முகத்திற்கு நேராய் என்ன சொல்லி மறுப்பது என்று தெரியாமல் விழித்தாள். அவனோடு செல்லவும் சங்கோஜம்..அவள் மௌனத்தை சம்மதமாக எடுத்துக் கொண்டு, "கீழே வந்து விடு" என்று சொல்லிச் சென்றான் நளந்தன்.

டிரைவரும் லீவு என்று சொன்னபின், 'இல்லை இல்லை அவன் லீவு முடிந்து வரட்டும். நான் அவனோடு தான் போவேன்..உன்னோடு வரமாட்டேன்' என்று வறட்டு பிடிவாதம் செய்வதும் சரியாகப்படவில்லை.

சரி, அவனுக்கும் ஏதோ வேலை இருப்பதாக சொன்னானே. வழியில் இறக்கிவிடப் போகிறான்.இதிலென்னப் பெரிய யோசனை. எப்படியும் சில அத்தியாவசியப் பொருட்கள் வாங்க வேண்டியிருக்கிறது..இன்றே போகலாமே!

பொதுவாகவே, மிதுனா வெளியே கிளம்ப என்று பிரத்தியேக அலங்காரமெல்லாம் செய்து கொள்ள மாட்டாள். வசதி இல்லை என்பது உண்மை என்றாலும், இயற்கையிலேயே நல்ல எழில் மிக்க மிதுனாவிற்கு அதிக அலங்காரம் தேவையில்லை என்பதேப் பொருத்தமான காரணம்.

அதிலும் முன் தினம் நளந்தனின் 'நல்ல ஆடை'  குறிப்பு ஏற்படுத்திய உறுத்தலின் விளைவாக ஒரு கவனத்துடனேத் தலை வாரி, மையிட்டு, பொட்டிட்டு, இருப்பதில் நல்ல ஒரு சேலையையே மிக நேர்த்தியாக அணிந்திருந்தாள். அதனால் அவன் கடைக்குச் செல்வது பற்றி கூறிய போதே அவள் 'ரெடி' தான்.

இருப்பினும், பரக்காவெட்டி போல, 'நீ எள் என்றால், நான் எண்ணையாக்கும்' என்று அவன் முன் அக்கணமே சென்று நிற்க அவளுக்கு விருப்பமில்லை. நிதானமாகவே, மீதமுள்ளத் துணிகளையும் மடித்து, ஹாங்கரில் மாட்ட வேண்டியவற்றை மாட்டி வார்டுரோபில் தொங்கவிட்டு, அரை மணிக்கு ஐந்து நிமிடமிருக்கையில் கீழிறங்கி ஹாலில் அவன் வருகைக்காகக் காத்திருந்தாள்.

சொன்னபடி அரைமணி நேரத்தில் அங்கு வந்த நளந்தனின் பார்வையில் ஒரு மெல்லிய மெச்சுதல் இருந்தது. பின்னே?! சொன்ன நேரத்தில் கிளம்பிவிட்டாளே! அவனது மெச்சிய பார்வையிலேயே உள்ளம் குளிர்ந்தது, அவள் என்ன தடுத்தும் முடியாமல்!

மிகையற்ற அவளின் அலங்காரத்தையும், எழிலுருவத்தையும் அவன் இனிய ரசனையுடன் நோக்கியது மேலும் நெஞ்சுக்குள் குளிர் பரப்பியது.  "குட்" என்று சுருக்கமாய் தன் ரசனைக்கு முத்தாய்ப்பு வைத்தான் நளந்தன். அந்த 'குட்' அவளது 'Punctuality'-கா, 'Personality'-கா என்று புரியாது விழித்தது நேற்று தடுக்கி விழுந்து தரை இறங்கிய அந்த இருபத்தியொரு வயது பட்டாம்பூச்சி! மனப்போராட்டத்தை மறைத்து, பெரிய ரசிகன் தான் என்று கிண்டலாய் பாவித்துக் கொள்ள முயன்றாள் மிதுனா.